دستورموقت در صدور اقدامات تامینی در داوری حقوق ایران و بین الملل

هدف از این پژوهش بررسی دستور موقت در صدور اقدامات تامینی در داوری حقوق ایران و بین الملل می باشد. خواهان می تواند از همان ابتدای طرح دعوا در دادگاه و یا داوری و یا حتی قبل از آن، با توقیف خواسته دعوی ، آنرا در حاشیه امنیت قرار دهد، لذا هر امری که امکان تحقق این خواسته را فراهم کند اقدامی تامینی است . اقداماتی مانند منع از نقل و انتقال یا جابجایی خواسته و یا حتی از دسترسی سایر بستانکاران دور نمودن و در مجموع هر اقدامی که موجب حفظ خواسته و جلوگیری خوانده و یا ثالث از آن استفاده کند اقدامی تامینی خوانده می شود. مکان استفاده از اقدامات موقت و تامینی در داوری های تجاری بین المللی از موضوعات مهم در توسعه و رشد داوری محسوب می شود به نحوی که دسترسی و امکان استفاده از این قبیل اقدامات به ویژه زمانی که موضوع به تامین دلایل و اموال مورد داوری مربوط می شوند تاثیر شگرفی در نتایج داوری و رضایت مندی طرفین داوری خواهد داشت .مهمترین عامل توجیه کننده در صدور چنین دستوراتی حفظ وضعیت موجود در یک روند رسیدگی عادلانه است که این موضوع در داوری به جهت اصل حسن نیت در قراردادهای داوری پررنگ تر خواهد بود به گونه ای که اکثر موضوعات دستور موقت در داوری های تجاری بین الملل نیز در حول این محور اساسی می باشند و آن جلوگیری از خدشه به اصل جریان داوری است . این اصل نیز خود موجب گردیده طرفین داوری خود را ملزم به چنین دستوراتی دانسته و آن را به نحو مطلوب اجرا نمایند، هرچند قواعد داوری بین المللی نیز جهت ایجاد اطمینان بیشتر متقاضی دستور، قالب های متنوعی به این قبیل دستورات قرار داده اند تا مخاطب دستور و نیز مراجع محل اجرای چنین دستوری را ترغیب نمایند، به گونه ای که قانون نمونه آنسیترال جهت ایجاد هماهنگی در این خصوص در آخرین اصلاحیه خود ضمانت اجرای واقع بینانه تری پیش بینی کرده است .

کلیدواژه ها:

دستورموقت ، اقدامات تامینی ، داوری ، حقوق ایران