معرفی گونه های مقاوم به شوری در طراحی فضای سبز شهری در ایران (مطالعه موردی استان گلستان)

شوری پس از خشکی از مهمترین و متداول ترین تنش های محیطی در سطح جهان است. وجود املاح در مجموع به دو صورت باعث بروز خسارت در گیاهان می شود. تجمع بیش از حد نمک در محلول خاک، فشار اسمزی محلول خاک را افزایش داده و گیاه در جذب آب با مشکل مواجه می گردد و دچار نوعی خشکی فیزیولوژیک یا تنش اسمزی می شود. باتوجه به افزایش جمعیت و محدودیت اراضی قابل کشت، استفاده از منابع آب و خاک شور کشور ضروری به نظر می رسد. یکی از روش های بهره برداری از این منابع کشت گیاهان دارویی است. تعداد نسبتا محدودی از گونه های گیاهی دارویی در این نوع خاک ها می توانند رشد کنند و در عین حال شوری رشد و ترکیب متابولیت های ثانویه در گیاهان دارویی را نیز تحت تاثیر قرار می دهد. شوری از عوامل محدودکننده رشد گیاهان و تهدیدکننده پایداری کشاورزی در مناطق وسیعی از جهان است. هدف از این مطالعه نیز معرفی تعداد معدودی از گیاهان دارویی مقاوم به شوری مناسب استفاده در فضای سبز مانند سالیکورنیا می باشد. روش تحقیق: به نظر می رسد ارزیابی گیاهان دارویی از نظر غذایی، دارویی و بهداشتی، تحت تنش شوری، به عنوان تلاش های تحقیقاتی ضروری است. تحقیقات نشان داده که یکی از مهمترین عوامل تاثیرگذار در میزان متابولیت های ثانویه موجود در گیاهان، تنش های محیطی اعمال شده بر آن ها است. در حقیقت یکی از بااهمیت ترین وظایف متابولیت های ثانویه در گیاهان نقش محافظتی آنها در شرایط تنش است. در این زمینه می توان جهت تامین فضای سبز در مناطق شور از گونه های گیاهان دارویی مقاوم به شوری که بومی آن مناطق بوده یا به کشور وارد شده اند، استفاده نمود.

کلیدواژه ها:

تنش شوری ، گیاهان دارویی ، گیاهان بومی ، متابولیت ثانویه