الزامات پیشگیری از ورود خسارت به محیط زیست در پرتو قرآن، روایات، قوانین ملی و بین المللی

محیط زیست بخششی از جانب خداوند متعال است که به تمام بشریت تعلق دارد تا مانند دیگر مواهب به درستی مدیریت شود و انسان را به هدفش که همان شناخت نهایی پروردگار است برساند. در اعتقاد عمومی به حفاظت از محیط زیست لااقل به عنوان محیط و مکانی که انسان در آن زندگی میکند و برای نسل های آینده نیز به آن نیاز هست تردیدی وجود ندارد، اما در واقع مشکل این است که بیشتر اشخاص محیط زیست را موهبتی تمام نشدنی میدانند و به همین دلیل است که در استفاده از آن هر کس به فکر منافع خود است و به شکل بیرحمانه ای از آن بهره برداری میکنند. امروزه براین نکته تاکید میشود که حفاظت از محیط زیست با تک تک افراد بشر است و یکی از وظایفی است که در متون دینی و مذهبی به کرات گوشزد شده است. در ایران تا قبل از انقلاب اسلامی بحث محیط زیست و حفاظت از آن محدود به قوانین عادی بود؛ اما پس از انقلاب اهمیت حفاظت از محیط زیست در بالاترین سند قانونی کشور یعنی قانون اساسی نیز انعکاس یافت. به موجب اصل ۵۰ قانون اساسی؛ در جمهوری اسلام ی، حفاظت محیط زیست که نسل امروز و نسل های بعد باید در آن حیات اجتماعی رو به رشدی داشته باشند، وظیفه عمومی تلقی می گردد. از این رو فعالیت های اقتصادی و غ یر آن که با آلودگی محیط زیست یا تخریب غیرقابل جبران آن ملازمه پیدا کند، ممنوع است. بنابراین، از مبحث حفاظت از محیط زیست هم در متون دینی و هم در قوانین به عنوان الزام و تکلیف یاد شده است.

کلیدواژه ها:

محیط زیست ، خسارت ، حفظ ، قرآن ، قوانین داخلی ، قوانین بین المللی