بررسی اثربخشی آموزش تمایز یافتگی مبتنی بر خانواده درمانی سیستمی بر دلزدگی زناشویی و الگوهای ارتباطی

هدف پژوهش حاضر اثربخشی آموزش تمایزیافتگی مبتنی بر خانواده درمانی سیستمی بر دلزدگی زناشویی و الگوهای ارتباطی زنان مراجعه کننده به مراکز مشاوره شهر نجف آباد در سال ۱۳۹۹ بود. روش پژوهش نیمه تجربی از نوع پیش آزمون- پس آزمون بود. جامعه ی آماری پژوهش، کلیه زنان مراجعه کننده به مراکز مشاوره شهر نجف آباد بود. روش نمونه گیری مورد استفاده در این پژوهش، روش نمونه گیری در دسترس مبتنی بر هدف بود که نهایتا ۳۰ نفر انتخاب شدند. ۱۵ نفر در گروه آزمایش و ۱۵ نفر در گروه گواه به صورت تصادفی قرار گرفتند. ابزار های مورد استفاده برای گردآوری اطلاعات شامل پرسشنامه دلزدگی زناشویی (Pines,۱۹۹۶)، پرسشنامه الگوهای ارتباطی( Christensen and Salawi, ۱۹۸۴) و بسته آموزشی درمانی تمایزیافتگی( بر اساس تئوری سیستمی بوئن) بودند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار ۲۴SPSS و در دو سطح آمار توصیفی و استنباطی انجام گرفت. در سطح استنباطی از تحلیل کوواریانس استفاده شد. نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که آموزش تمایزیافتگی مبتنی بر خانواده درمانی سیستمی بر دلزدگی زناشویی اثر دارد( ۰۵/۰P<). همچنین نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد آموزش تمایزیافتگی مبتنی بر خانواده درمانی سیستمی بر الگوهای ارتباطی در بین زنان مراجعه کننده به مراکز مشاوره شهر نجف آباد اثر دارد( ۰۵/۰P <).

کلیدواژه ها:

تمایزیافتگی ، خانواده درمانی سیستمی ، دلزدگی زناشویی ، الگوهای ارتباطی