بررسی ویژگی های سبکی و بلاغی قصه عامیانه «مدهمالت» براساس نسخه ای ناشناخته

پاره مهمی از ادبیات شفاهی به قصه های عامیانه اختصاص یافته است. نسخه یگانه «قصه مدهمالت» ذیل شماره ۸۰۳ در مجموعه نسخ خطی ایندیاآفیس لندن نگهداری می شود. با توجه به قرائن درون متنی و سبک شناسی نسخه، این قصه در عصر صفوی و در دربار گورکانیان نگاشته شده است. این قصه دلکش -که نمونه زیبای نثر پارسی شبه قاره است- سرنوشت منوهر، شاهزاده شهر کنکر، را روایت می کند که با وساطت پریان، عاشق مدهمالت، شاه دخت شهر مهارس، می شود و سرانجام پس از دشواری های بسیار، به وصال وی دست می یابد. قصه مدهمالت در عین حال که یک رمانس عامیانه است، اما نثر آن از صنایع و ظرایف بلاغی آکنده است. پژوهش حاضر با تکیه بر شیوه توصیفی- تحلیلی به بررسی این نسخه پرداخته تا ویژگی های زبانی و فکری، و ظرافت های سبکی، ادبی و بلاغی آن را تبیین و تحلیل کند. نثر موسیقایی قصه به همراه کاربرد صنایع لطیف ادبی، موجی از جذابیت های زبانی را در سراسر این اثر جاری ساخته است. فضای فکری و فرهنگی سرزمین هند و نیز عناصر بومی و اقلیمی این سرزمین در قصه آشکارا بازتاب یافته است. از رهگذر این پژوهش، و در خلال معرفی یک نسخه منحصربه فرد، نقش کلیدی زبان و ادب پارسی در شبه-قاره در دوره تیموری و صفوی جلوه و بروز بیشتری می یابد.

کلیدواژه ها:

منوهر و مدهمالت ، قصه عاشقانه ، ادبیات شبه قاره ، سبک شناسی ، نسخه خطی.