نقش کیفیت رابطه پدر- فرزند در تکانشگری و خودجرحی در نوجوانان متوسطه دوم

زمینه و هدف: نوجوانی دوره ای مهم از رشد انسان است که با تغییرات زیستی- عصبی، هورمونی، فیزیولوژیکی و تغییرات اجتماعی همراه است. در طول این دوره نوجوانان با عوامل استرسزای متعددی کنار می آیند. در این مرحله از زندگی انسان است که پایه های بلوغ جسمانی، روانی، عاطفی، معنوی، اجتماعی پایه ریزی می شود، لذا این دوره نباید مشکل قلمداد شود. پژوهش حاضر با هدف پیش بینی رفتارهای خودجرحی بر اساس رابطه والد – فرزند و تکانشگری در نوجوانان انجام شد. در این پژوهش جامعه آماری شامل کلیه نوجوانان در اصفهان در سال تحصیلی ۱۴۰۲-۱۴۰۳ بوده است. به منظور نمونه گیری از روش های نمونه گیری در دسترس استفاده شده و حجم نمونه شامل ۷۰ نفر دانش آموز دختر در مقطع متوسطه دوم در یکی از مدارس شهر اصفهان بوده است. روش پژوهش از نوع پژوهش توصیفی-همبستگی بود. جهت گردآوری داده ها از پرسشنامه ارزیابی رابطه والد_فرزند (pcrs)، پرسشنامه تکانشگری بارت، پرسشنامه خودآسیبی عمدی (Dshi) استفاده شده. برای تجزیه و تحلیل داده ها از رگرسیون چندگانه و نرم افزار spss۲۶ استفاده شد. نتایج جدول ضرایب نشان می دهد که تکانشگری با ضریب ۴۵/۰_ و سطح معناداری کمتر ۰۵/۰ و خودجرحی با ضریب ۱۷/۰_ و سطح معناداری کمتر از ۰۵/۰ همبستگی منفی با رابطه والد _فرزند دارد بنابراین فرضیه تحقیق تایید شده است. نتایج حاصل نشان داد، رابطه پدر/فرزند به صورت منفی و معنادار رفتارهای خودجرحی را پیش بینی می کند.

کلیدواژه ها:

رفتار خودجرحی ، تکانشگری ، رابطه والد فرزند.