جایگاه قانونی طراحی شهری در نظام ه دایت توسعه شهری ایران و رابطه آن با هویت معماری و شهرسازی امروز

در اغلب نظام های شهرسازی موفق، اسنادی سازمان دهی شده و جامع نگر هدایت کیفیت و کمیتهای معماری و شهرسازی را بر عهده دارند. هویت مند بودن معماری و شهرسازی و در پی آن سیمای شهری هویت مند بدون وجود سازو کاری علمی در هدایت و کنترل کیفی ساخت و ساز و توسعه شهری، امکان پذیر نخواهد بود. این وظیفه در نظام های شهرسازی بلوغ یافته امروز، تا حد زیادی بر عهده دانش و حرفه طراحی شهری گذاشته شده است. علی رغم گذشت دهه ها از حضور دانش طراحی شهری به عنوان رشته ای دانشگاهی در کشور و مجامع حرفه ای، اسناد قانونی مرتبط با این دانش هنوز بصورت مدون در نیامده است. مسائل عمومی شهرسازی و اسناد مرتبط با آنها بستر استقرار ابعاد کیفی در شهر می باشند. به دلیل فقدان جایگاه قانونی ابعاد کیفی در اسناد طراحی شهری در ایران و معضلات آن، محصولات مورد انتظار از آن در شرایط بلوغ، در حال حاضر قابل دستیابی نیست. از سوی دیگر موضوعات مرتبط با تصمیم گیری و مسائل اجرایی و تحقق پذیری در اسناد کیفی نیز از چالش های کلیدی در نظام شهرسازی کشور به شمار می رود که در مقاله حاضر به آن می پردازیم و همچنین برآنیم تا ابعاد و تبعات عدم پرداخت اصولی به مقوله طراحی شهری در مراحل تصمیم گیری و تصمیم سازی و اجرای سیاستهای هدایت و توسعه شهری را بر هویت معماری و شهرسازی معاصر کشور مورد بررسی و تبیین قرار دهیم و در گام نهایی به جمع بندی و ارائه راه حل هایی در خصوص موانع و چالشهای نظام شهرسازی ایران با تأکید بر مسائل کیفی خواهیم پرداخت.

کلیدواژه ها:

نظام هویت توسعه شهری ، هویت معماری شهرسازی