مدل یابی ساختاری رابطه سازگاری هیجانی و ذهن آگاهی با میانجگری تنظیم شناختی هیجان در بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس

مقدمه: مولتیپل اسکلروزیس شایع­ترین بیماری سیستم اعصاب مرکزی است که باعث از کارافتادگی و ناتوانی بسیاری از بیماران می­شود. در این راستا، پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه سازگاری هیجانی و ذهن­آگاهی با میانجگری تنظیم شناختی هیجان در بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس انجام شد. روش: روش این پژوهش توصیفی و طرح پژوهش از نوع طرح های همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش حاضر را تمامی افراد مبتلا به بیماری ام.اس در شهر تهران در سال ۱۴۰۱ تشکیل دادند. برای این منظور به انجمن ام.اس ایران مراجعه و ۳۰۰ بیمار به وسیله نمونه گیری داوطلبانه و در دسترس انتخاب شدند. برای جمع­آوری داده­های پژوهش از پرسشنامه­های سازگاری هیجانی (رابیو و همکاران، ۲۰۰۷)، ذهن­آگاهی (کارداسیوتو و همکاران، ۲۰۰۸) و تنظیم شناختی هیجان (گارنفسکی و کرایج، ۲۰۰۶) استفاده شد. یافته ها: نتایج بدست آمده از این پژوهش نشان داد ابعاد ذهن­آگاهی (آگاهی متمرکز بر لحظه حاضر و پذیرش) به عنوان متغیرهای برونزای پژوهش بر ابعاد سازگاری هیجانی (فقدان نظم بخشی انگیختگی های هیجانی و فیزیولوژیک، ناامیدی و تفکر آرزومندانه) هم دارای اثر مستقیم و هم اثر غیرمستقیم است (۰۰۱/۰>P). نتیجه گیری: آنچه از یافته­های حاضر می­توان نتیجه گرفت، اهمیت دادن به آموزش مهارت­های ذهن­آگاهی در بیماران مبتلا به ام­.اس و بهبود مهارت­های شناختی در تنظیم هیجانی است. باتوجه به استرس ادراک­شده توسط این افراد، هرچه قدر فرد بر آرزوها و افکار مخرب متمرکز شود و تمرکز خود را بر زمان حال از دست دهد و نتواند بیماری خود را بپذیرد، بدون شک سیر و روند بیماری سریع­تر خواهد بود.

کلیدواژه ها:

سازگاری هیجانی ، ذهن آگاهی ، تنظیم شناختی هیجانی ، مولتیپل اسکلروزیس