تاثیرهمزمان تمرین موازی و نانوذره کیتوزان با انسولین بر NADPH موش های صحرایی دیابتی

هدف از اجرای این تحقیق، تعیین تاثیرهمزمان تمرین موازی و نانوذره کیتوزان با انسولین بر NADPH در موش های صحرایی مدل دیابتی با استرپتوزوسین بود. تعداد پنجاه و پنج موش صحرایی نر نژاد ویستار در سن ۸ هفتگی از آزمایشگاه پاستور تهران تهیه شد. ایجاد دیابت القا شده با استرپتوزوسین صورت گرفت و موش ها به صورت تصادفی در پنج گروه تقسیم شدند : گروه کنترل سالم، گروه کنترل دیابتی، گروه تمرین موازی + القا دیابت، گروه نانوذره کیتوزان انسولین + القا دیابت ، گروه نانوذره کیتوزان انسولین +تمرین موازی + القا دیابت. موش های گروهای مصرف مکمل، به صورت گاواژ نانوذره کیتوزان انسولین را دریافت کردند. موش های گروه های تمرینی پروتکل تمرین موازی که شامل برنامه حمل وزنه و تمرین دوی استقامتی بود را انجام دادند . هفتاد و دو ساعت پس از جلسه آخر پروتکل تمرینی، موش های صحرایی توسط تزریق زیر صفاقی کتامین و زایلازین بی هوش شدند . سپس نمونه خون از قبل آنها اخذ شد. پس از تهیه پرایمرها ، با استفاده از روش آزمایشی اسپکتروفتومتری بررسی NADPH صورت گرفت. از آمار توصیفی میانگین و انحراف استاندارد و آمار استنباطی آزمون تحلیل واریانس دو طرفه برای محاسبه و ارزیابی تفاوت های بین گروهی استفاده شد ( ۰۵ / ۰≤p ) . در صورت معناداری نتایج از آزمون بونفرونی مقایسه جفتی میانگین ها صورت گرفت. مطابق با نتایج تحلیل واریانس دو طرفه بین گروه ها در میزان NADPH کاهش معنادار در گروه های مکمل و تمرین مشاهده شد. نتایج آزمون تعقیبی بونفرونی نشان داد بین گروه القا دیابت با گروه، القادیابت+تمرین موازی + مکمل اختلاف معناداری وجود داشت (p≤۰.۰۵) .با توجه به نتایج پژوهش احتمالا تمرین کار باوزنه و دوی استقامتی و مصرف نانوذره کیتوزان انسولینی موجب جذب قند خون و ورود به مسیرهای متابولیسمی شده است و می توان برایتوقف و عدم پیشرفت دیابت توصیه شوند .

کلیدواژه ها:

گیاهان دارویی ، تمرین مقاومتی ، تمرین استقامتی ، دیابت ، NADPH