بررسی هنر تعاملی در منسوجات هوشمند از دریچه بودریار

هنر تعاملی در منسوجات هوشمند به ادغام فناوری در پارچه ها و لباس ها اشاره دارد که به آنها اجازه می دهد به تعامل انسانی پاسخ دهند. این حوزه هنری نوظهور مرزهای بین اشکال هنری سنتی و رسانه های دیجیتال را محو می کند و تجربه ای منحصر به فرد و همه جانبه را برای بیننده ایجاد می کند. از دیدگاه بودریاری، این نوع هنر تعاملی را می توان به عنوان بازتابی از جامعه فراواقعی ما دید، جایی که تمایز بین واقعی و شبیه سازی شده به طور فزاینده ای مبهم شده است. نظریه فراواقعیت بودریار نشان میدهد که در جامعه معاصر، تصاویر و نشانه ها زندگی خاص خود را گرفته اند که از ارجاعهای اصلی خود جدا شدهاند. این را می توان در قلمرو هنر تعاملی در منسوجات هوشمند اعمال کرد، جایی که دنیای فیزیکی و دیجیتال برای ایجاد یک واقعیت افزوده ادغام می شوند. لباس ها خود به نماد یا بازنمایی چیز دیگری تبدیل می شوند و از شکل مادی خود فراتر می روند. منسوجات هوشمند از طریق استفاده از حسگرها، محرکها و سایر فناوریها به عاملی فعال در خلق معنا و تفسیر تبدیل می شوند . علاوه بر این، بودریار استدلال می کند که در فراواقعیت، شبیه سازی بر خود واقعیت ارجحیت دارد. در زمینه هنر تعاملی در منسوجات هوشمند، این را می توان در روشی مشاهده کرد که فناوری درک و تجربه ما از اثر هنری را واسطه می کند. بیننده دیگر به سادگی یک شی ایستا را مشاهده یا تحسین نمی کند. در عوض، آنها در خلق و دستکاری اثر هنری شرکت فعالی می کنند. این فناوری به عنوان فیلتری عمل می کند که از طریق آن جهان را می بینیم و با آن تعامل داریم و درک ما از واقعیت را شکل می دهد. در نتیجه، تحلیل هنر تعاملی در منسوجات هوشمند از دیدگاه بودریار ارتباط آن را با ماهیت فراواقعی جامعه معاصر نشان میدهد. هنر تعاملی از طریق ادغام فناوری در پارچه ها و لباس ها، مرزهای بین واقعیت و شبیه سازی را محو می کند. این بینندگان را دعوت می کند تا فعالانه با آثار هنری درگیر شوند و نقش فناوری را به عنوان واسطه ادراک و معنا برجسته کنند. با کاوش در این مفاهیم، میتوانیم درک عمیقتری از پتانسیل دگرگونکننده هنر تعاملی در منسوجات هوشمند به دست آوریم.

کلیدواژه ها:

هنر تعاملی ، منسوجات هوشمند ، نظریه بودریار