بررسی تاثیر محیط موزه بر دیالکتیک بین مخاطب و اثر هنری

تجربه دیدن و ارتباط برقرار کردن با اثر هنری ودیالکتیک بین اثرهنری و مخاطب، در فضا و در واقع در مکانی اتفاق می افتد که اثر هنری در ان واقع شده است. موزه به عنوان یک مکان که آثار هنری در آن به نمایش گذاشته می شود تا چه حد میتواند به این ارتباط و دیالکتیک کمک کرده و یا آن را مختل کند؟این نوشتار سعی دارد با دیدی انتقادی و به روش توصیفی-تحلیلی و با تکیه بر پدیدارشناسی بدنمند مرلوپونتی،فیلسوف پدیدارشناس و اگزیستانسیالیسم قرن بیستم،تاحدودی به این پرسش پاسخ دهد. مرلوپونتی معتقد است نسبتی دوسویه میان سوژه و مکان وجود دارد که ما با بدنمان و بودنمان در آن مکان،این نسبت را درک می کنیم و در نتیجه با اثر هنری یا هر پدیدار دیگری درآن مکان ارتباط و دیالکتیک برقرار می کنیم.مسئله اصلی در اینجا این است که مکانی به نام موزه تا چه حد در این دیالکتیک و مکالمه بین مخاطب و اثر هنری تاثیر گذار است؟ایا این تاثیر در جهت فهم بهتر اتفاق می افتد؟ در نهایت با چه راهکارههایی می توان موزه را تا حد امکان محیطی مناسب برای این دیالکتیک آماده کرد؟ فرضیه این مقاله بر آن است که بنا بر فلسفه پدیدارشناسانه مرلوپونتی ادراک فقط شامل داده های حسی که ذهن به صورت خام و منفعلانه دریافت می کند نیست؛از نظر این فیلسوف پدیدار شناس ادراک یک عمل یا مجموعه ایی از عملهاست.یعنی سوژه یا همان مخاطب بصورت منفعل در برابر ابژه یا اثر هنری قرار نمی گیرد و کنش متقابل و فعال دارد و این کنش و دیالکتیک چون در مکان و فضای پیرامون اتفاق می افتد.بنابراین محیطی که پیرامون اثر هنری است تا حدود زیادی با تجربه زیسته هنرمند و محیط و فضای ساخته شدن اثر باید مطابقت داشته باشد تا اثر هنری به خوبی درک شود.

کلیدواژه ها:

موزه ، اثرهنری ، دیالکتیک ، مرلوپونتی