بررسی و مقایسه تعامل والدین قبل و بعد از تشخیص بیش فعالی - نقص توجه

هدف پژوهش حاضر بررسی و مقایسه تعامل والدین قبل و بعد از تشخیص کودک با اختلال بیش فعالی- نقص توجه بود. جامعه آماری مورد پژوهش تمامی مادران دارای فرزند مبتلا به بیش فعالی- نقص توجه ۱۲-۵ ساله شهر شیراز در سال ۱۴۰۲ بودند. این پژوهش به روش کیفی و پدیدارشناسی و با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند و با استفاده از ابزار مصاحبه نیمه ساختار یافته و عمیق انجام گرفت و روش تحلیل داده ها در آن پدیدارشناسی توصیفی و تحلیل مضمون بود. یافته های تحقیق نشان داد که بین تعاملات والدین با یکدیگر و با کودک، قبل و بعد از تشخیص بیش فعالی نقص توجه در جهت ارتقاء روابط والدین شامل کاهش پرخاشگری، افزایش توجه به همسر، حمایت، همراهی، تشویق، و خودآگاهی مادر تفاوت قابل توجهی وجود داشته است. اما در برخی موارد هم این تفاوت در جهت تضعیف تعاملات به صورت کاهش روابط شامل افزایش تنش والدین به دلیل انکار و عدم پذیرش اختلال توسط پدر و عدم همراهی وی در جهت درمان کودک و همچنین کاهش حضور پدر در خانه بود. بنابراین بر اساس یافته ها باید تشخیص زودهنگام اختلال نقص توجه- بیش فعالی کودک در بهبود نشانه های او و شرایط و تعاملات خانوادگی و کاهش آسیب های وارده به کودک و والدین، همچنین لزوم تلاش جهت بالا بردن آگاهی عمومی در مورد این اختلال به منظور رفع ترس های والدین از پذیرفتن و درمان آن است تا این دسته از کودکان و والدینشان از زندگی طبیعی و بهتری برخوردار شوند.

کلیدواژه ها:

بیش فعالی ، تشخیص بیش فعالی ، تعامل والدین