درمان مبتنی بر شفقت درمانی بر اضطراب و تاب آوری بیماران مبتلابه دیابت نوع ۲

هدف این پژوهش درمان مبتنی بر شفقت درمانی بر اضطراب و تاب ­آوری بیماران مبتلابه دیابت نوع ۲ بود. روش پژوهش حاضر شبه آزمایشی با استفاده از پیش آزمون پس آزمون و گروه آزمایش و گواه بود. جامعه­ آماری پژوهش را کلیه افراد دیابتی نوع ۲ بخش مرکزی شهر ورامین، درمانگاه شهید محمد تاجیک و درمانگاه خیریه حیدریه را در سال ۱۴۰۳ تشکیل دادند. بدین منظور ۳۰ نفر به شیوه نمونه ­گیری داوطلبانه انتخاب شدند که ۱۵ نفر به عنوان گروه آزمایش انتخاب شدند و آموزش شفقت درمانی را در ۱۲ جلسه ۷۵ دقیقه ­ای به صورت گروهی یک بار در هفته گذراندند و ۱۵ نفر به عنوان گروه کنترل انتخاب شدند و هیچ آموزشی دریافت نکردند. از هر دو گروه پیش­ آزمون و پس ­آزمون گرفته شد. ابزارهای گردآوری اطلاعات، شامل پرسشنامه اضطراب (بک و همکاران، ۱۹۸۸) و پرسشنامه تاب­ آوری (کونور و دیویدسون، ۲۰۰۳) بود. داده های پژوهش به کمک تحلیل کوواریانس تحلیل شدند. نتایج نشان داد آموزش شفقت درمانی توانست به میزان ۸/۳۲ درصد بر تغییرات اضطراب و میزان ۱/۵۷ درصد بر تغییرات تاب آوری موثر بود و به صورت کلی نتایج آزمون تحلیل کوواریانس نشان داد درمان مبتنی بر شفقت درمانی بر کاهش اضطراب و بالا بردن تاب ­آوری بیماران مبتلابه دیابت نوع تاثیرگذار بود. درنتیجه درمان مبتنی بر شفقت برای افراد دارای بیماری دیابت نوع ۲ مناسب است چراکه بازندگی روزمره و رفتارهای آن ­ها در طی روز همخوانی دارد.

کلیدواژه ها:

Compassion Therapy ، Anxiety ، Resilience ، Type ۲ Diabetes ، شفقت درمانی ، اضطراب ، تاب آوری ، دیابت نوع ۲