تبیین مسایل اصلی سیاست خارجی عراق پس از سقوط پادشاهی تا سقوط حزب بعث (۱۹۵۸-۲۰۰۳)

کشور عراق در سال ۱۹۲۰ از ترکیب سه استان عثمانی تحت قیمومیت بریتانیا شکل گرفت و فیصل اول به عنوان پادشاه عراق انتخاب شد. هرچند در سال ۱۹۳۲ قیمومیت انگلستان به پایان رسید و این کشور رسما به استقلال دست یافت، اما تا پایان دوره پادشاهی این نظام تحت حمایت بریتانیا بوده و بریتانیا سلطه کاملی بر عراق داشت. نظام سیاسی عراق در سال ۱۹۵۸ طی کودتایی از پادشاهی به جمهوری تغییر یافت و سه جریان کمونیسم، قومگرایان عرب و بعث به عنوان جریانهای اصلی و حاکم در کشور، توانستند تا سال ۲۰۰۳ زمام امور را بدست گیرند. نوشتار حاضر به این پرسش پاسخ می دهد که مسایل اصلی سیاست خارجی عراق در دوره زمانی پس از سقوط پادشاهی تا سقوط حزب بعث (۱۹۵۸-۲۰۰۳)،چه می-باشد؟ یافتههای این پژوهش که با روش توصیفی-تحلیلی انجام شده نشانگر آن است که بحران فلسطین، وابستگی اقتصادی و کمپانی های نفتی، مساله کردها، همگرایی عربی و پروژه های وحدت و اتحاد با کشور سوریه مسایلی هستند که بصورت مستمر در راس سیاست گذاری های جریان های حاکم قرار داشته است. شناخت این مسایل می تواند راهبردی برای جریان کنونی حاکم (جریان اسلام گرایی) بشمار رفته و در سیاستگذاری خرد و کلان سیاست خارجی عراق موثر واقع شود.

کلیدواژه ها:

عراق ، سیاستخارجی ، کمونیسم ، قومگرایی عربی ، بعث