تدوین مدل پیش بینی توانایی تصمیم گیری بر اساس رابطه والد – فرزند با میانجی گری خودمختاری و تصورازخود در نوجوانان

این پژوهش با هدف تدوین مدل پیش‎بینی توانایی تصمیم‎گیری بر اساس رابطه والد – فرزند با میانجی‎گری خودمختاری و تصورازخود در نوجوانان به انجام رسید. این تحقیق از نظر هدف، کاربردی و بر اساس ماهیت تحقیق و گردآوری داده‎ها، پژوهشی توصیفی از نوع همبستگی مبتنی بر معادلات ساختاری بود. جامعه آماری پژوهش مشتمل بر دانش آموزان مقطع متوسطه دوم شهر تهران در سال تحصیلی ۱۴۰۲-۱۴۰۱ و نمونه آماری برابر با ۳۹۰ نفر بود که بر اساس قاعده مولر مبنی بر نسبت ۱ به ۵ سوال به تعداد نمونه به دست آمد. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه توانایی تصمیم‎گیری ملبورن (MDMQ)، کیفیت روابط والد – فرزند (PCRS)، خودمختاری در مقیاس ارضای نیازهای بنیادین روان شناختی (BNSG-S) و تصورازخود بک (BSCT) بود. تجزیه و تحلیل آماری با استفاده از تحلیل توصیفی در نرم‎افزار SPSS۲۶ و تحلیل استنباطی در نرم افزار LISREL۸.۸ انجام گرفت. یافته های پژوهش نشان داد رابطه والد – فرزند (با مقدار t برابر با ۷/۸۳) به صورت مستقیم دارای تاثیری معنادار بر توانایی تصمیم گیری است؛ ضمن این که خودمختاری و تصور از خود دارای نقش میانجی در رابطه ارتباط والد - فرزند و توانایی تصمیم‎گیری هستند و بر این اساس، رابطه مستقیم و غیرمستقیم ارتباط والد - فرزند با توانایی تصمیم گیری مورد پذیرش قرار گرفت. در نتیجه، توانایی تصمیم گیری سازه ای است که هم تحت تاثیر متغیرهای فردی و هم روابط خانوادگی قرار دارد. بر این اساس، به روان شناسان و مشاوران مدارس پیشنهاد می شود که در جهت بهبود توانایی تصمیم گیری در نوجوانان ضمن توانمندسازی فردی نوجوانان به نقش موثر خانواده نیز توجه داشته باشند.

کلیدواژه ها:

توانایی تصمیم گیری ، رابطه والد – فرزند ، خودمختاری ، تصورازخود