ارزیابی فراوانی و علل احتمالی عدم تطابق تشخیص اولیه و نهایی در بخش اورژانس

زمینه و هدف: عدم تطابق تشخیصی به معنای ناهمخوانی بین تشخیصی که توسط متخصص طب اورژانس در قدم اول ویزیت بیمار گذاشته شده با تشخیص نهایی ای که پس از بستری در اورژانس یا بیمارستان توسط متخصصین رشته های دیگر گذاشته می شود، می باشد. هدف این مطالعه بررسی فراوانی و فاکتورهای احتمالی مرتبط با عدم تطابق بین تشخیص اولیه و نهایی در بخش اورژانس می باشد. روش ها: این مطالعه مقطعی در سال ۱۴۰۱ انجام شد. تشخیص نهایی با استفاده از مطالعه خلاصه پرونده بیماران و یا نتایج آزمایشات پاراکلینیک شامل آزمایشات روتین بالینی بر روی خون محیطی، تفسیر نمونه پاتولوژی، گزارش رادیولوژی، گزارش سایر پروسیجرهای انجام شده برای بیمار و یا پس از جراحی به دست آمد. بین تشخیص اولیه و یا تشخیص علامتی اولیه و تشخیص نهایی مقایسه صورت گرفت و فراوانی عدم تطابق تشخیصی به دست آمد. یافته ها: از بین ۲۴۶ نمونه این پژوهش۷۰ مورد از تشخیص های اولیه به صورت تشخیص علامتی و مابقی به صورت تشخیص قطعی اولیه بوده است. بیشترین فراوانی حیطه مشاوره مربوط به رشته داخلی و در جایگاه بعد طب اطفال بوده است. تعداد متوسط بیماران ویزیت شده توسط هر پزشک ۳/۳۱۶ مورد بوده است. متوسط تعداد کشیک های متخصص اورژانس طی دو ماه ۵/۱۶ بود. با در نظر گرفتن سطح معنی داری ۵ درصد و با استفاده از آزمون های کای-اسکوئر و من ویتنی، بین تمامی متغیرهای مستقل، سن بیمار و حیطه بیماری با میزان فراوانی عدم تطابق تشخیصی ارتباط معنادار داشتند؛ به طوری که بیشتر عدم تطابق تشخیصی در سنین بالای ۵۰ سال رخ داد. بیشترین میزان عدم تطابق تشخیصی در حیطه قلب با ۲/۴۷ و حیطه عفونی با ۴۴/۴۴ درصد بوده است. حیطه جراحی عمومی و اطفال کمترین میزان عدم تطابق تشخیصی و بیشترین صحت تشخیصی را به خود اختصاص دادند. نتیجه گیری: به طور کلی میزان عدم تطابق تشخیصی در اورژانس نسبت به سایر شرایط بیشتر است. فاکتورهایی مثل سن بیمار و ماهیت یا حیطه بیماری پزشک متخصص طب اورژانس را در معرض خطا و عدم تطابق تشخیصی قرار می دهد. هر چند وظیفه اصلی متخصص طب اورژانس تشخیص دقیق بیماری نیست، بلکه کنترل آسیب و انجام اقدامات حیاتی اولیه می باشد.

کلیدواژه ها:

Diagnostic mismatch ، symptomatic diagnosis ، emergency medicine. ، تشخیص علامتی ، طب اورژانس ، عدم تطابق تشخیصی.