استراتژی های پیشگیری و کنترل مایکوتوکسین ها در مواد غذایی

امروزه نگرانی در مورد کیفیت ، ایمنی و در دسترس بودن غذا در جهان در حال افزایش است و یکی از عواملی که باعث این نگرانی می شود مایکوتوکسین ها هستند. بطورکلی مایکوتوکسین ها متابولیت های ثانویه ای هستند که توسط قارچهای رشته ای به خصوص آسپرژیلوس، پنی سیلیوم و فوزاریوم بر روی محصولات تولید می شوند و موجب کاهش کیفیت محصولات و آسیب به سلامت مصرف کننده می شوند. بطورکلی استراتژی های کاهش مایکوتوکسین ها در مواد غذایی را به ۲ دسته استراتژی های قبل از برداشت ( سیستم های زراعی ، کنترل شیمیایی ، کنترل بیولوژیکی ) و بعد از برداشت (روشهای فیزیکی مانند پلاسمای سرد، اولتراسوند، اشعه دهی ، سیستم های شیمیایی مانند اسیدها، قلیاها و سیستم های بیولوژیکی مانند باکتری ها، مخمرها و قارچها) تقسیم بندی می کنند. اگرچه استراتژی های قبل از برداشت می تواند به جلوگیری از مایکوتوکسین ها کمک کند، اما ایجاد شرایط خاص مانند رطوبت و دمای بالای محیط و آلودگی محصول طی حمل و نقل نیز وجود دارد. بنابراین برای به حداقل رساندن میزان مایکوتوکسین در موادغذایی ، روشهای ذخیرهسازی مناسب و سیستم های کنترل پس از برداشت نیز لازم است . بکارگیری این روشهای نوین در صنعت می تواند به تولید محصولاتی ایمن و با کیفیت کمک کند و موجب حفظ سلامت مصرف کننده شوند.

کلیدواژه ها:

مایکوتوکسین ، استراتژی های قبل از برداشت ، استراتژی های بعد از برداشت ، ایمنی مواد غذایی