اثربخشی روش درمانی اجتماعی بر علائم رفتاری و شناختی در کودکان با اختلالاوتیسم

پژوهش حاضر از لحاظ هدف کاربردی و از لحاظ روش توصیفی – تحلیلی با استفاده از ابزار پرسشنامه می باشد. هدف این پژوهش اثربخشی روش درمانی اجتماعی بر علائم رفتاری و شناختی در کودکان با اختلال اوتیسم می باشد. جامعه آماری پژوهش مادران دارای کودکان اوتیسم بوده اند و تعداد نمونه با استفاده از فرمول کوکران ۵۰ نفر محاسبه شد. روایی سوالات پرسشنامه توسط اساتید و متخصصان حوزه روان شناسی مورد تایید قرار گرفت، پایایی آن نیز با آزمون آلفای کرونباخ ۷۸/۰ محاسبه شد. این پرسشنامه پس از تایید و تعیین روایی و پایایی، توسط محقق در بین افراد نمونه با روش نمونه گیری تصادفی ساده توزیع شد. برای تجزیه و تحلیل داده های حاصل از پرسشنامه، از نرم افزارspss استفاده شده است. آزمون کولموگروف اسمیرنوف غیرنرمال بودن داده ها را نشان داد که در نهایت برای بررسی فرضیات پژوهش از آزمون ناپارامتریک اسپیرمن استفاده شده است. نتایج آزمون اسپیرمن نشان داد که روش درمانی اجتماعی با سطح اطمینان ۹۵% درصد و p<۰.۰۵ تاثیر مثبت و معنی داری بر علائم رفتاری و شناختی در کودکان با اختلال اوتیسم دارد.

کلیدواژه ها:

اثربخشی درمانی اجتماعی ، علائم رفتاری و شناختی کودکان اختلال اوتیسم