بررسی تاثیر افزایش و بهبود تاب آوری روانی و امید بر کیفیت زندگی در زنان سرپرست خانوار

این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی آموزش تاب آوری روانی بر کیفیت زندگی و امید به زندگی زنان سرپرست خانوار شهرستان رشت صورت گرفت. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه زنان سرپرست خانوار می باشندکه در این پژوهش۳۰ نفر از زنان سرپرست خانوار می باشند به روش تصادفی ساده به عنوان نمونه آماری انتخاب شد ند سپس افراد نمونه به دو گروه ۱۵ نفری بعنوان گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند . ابزار اندازه گیری این پژوهش آزمون امید به زندگی اشنایدر و کیفیت زندگی می-باشد.طرح تحقیق از نوع پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل وآزمایش می باشد به گروه آزمایش طی ۱۰ جلسه ۵/۱ ساعته تاب آوری آموزش داده شد سپس، پس آزمون برای هر دو گروه اجرا شد. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از روش تحلیل کواریانس استفاده گردید و نتایج تحقیق نشان داد که آموزش تاب آوری می تواند باعث افزایش امید به زندگی و کیفیت زندگی زنان سرپرست خانوارشود. باتوجه به نتایج بدست آمده از خروجی داده ها در تحلیل کو واریانس با استفاده از نرم افزار spss و عنایت به معناداری تفاوت میانگین ها و نیز معناداریF (۶۳۵/۴F=) و (۰۵/۰Sig<) ، با ۹۵ درصد اطمینان می توان نتیجه گرفت که روش های آموزش بازتاب آوری بر افزایش کیفیت زندگی و همچنین بهبود امید به زندگی زنان سرپرست خانوار شهرستان رشت موثر می باشد و فرضیه ی اصلی این پژوهش مبنی بر (تاثیر آموزش تاب آوری روانی بر کیفیت زندگی و امید به زندگی زنان سرپرست خانوار) تایید می شود.

کلیدواژه ها:

تاب آوری روانی ، امید به زندگی ، کیفیت زندگی ، زنان سرپرست خانوار