توازن آوایی و واژگانی در قصاید فیاض لاهیجی

توازن آوایی و واژگانی از مجموعه انواع توازنی است که باعث افزایش موسیقی کلام و زیبایی شناختی آن می شود. درتوازن آوایی از اوزان عروضی و در توازن واژگانی از انواع تکرارها نظیر سجع و جناس و انواع تصدیرها سخن به میانمیآید. فیاض لاهیجی یکی از بزرگترین شاعران سبک هندی در قرن یازدهم است که در غزلسرایی و سرودن قصیدهممتاز بوده است. وی غزل را به شیوه معمول شعرای سبک هندی می سرود و قصاید را به اقتفا و پیروی سنایی غزنویسروده است. این پژوهش قصد دارد تا انواع توازن آوایی را در قصاید فیاض لاهیجی بررسی کند و به این پرسش اصلیپاسخ دهد که توازن آوایی در قصاید فیاض به چه اشکالی نمود یافته است؟ براساس یافته های تحقیق میتوان گفت کهدر توازن آوایی کمی (وزن عروضی) فیاض بیشتر از بحر مجتث بهره برده است؛ لازمه اش قصاید تعلیمی فیاض بودهاست. از انواع جناسها، جناس تام و اشتقاق و از انواع تکرارها، رد الصدر الی العجز نیز در اشعارش بسامد داشته است.

کلیدواژه ها:

توازن آوایی ، قصاید ، فیاض لاهیجی.