تحلیل ظرفیت سازگاری نهادی دست اندرکاران در مواجهه با خشکسالی و تغییر اقلیم (منطقه مورد مطالعه: شهرستان قلعه گنج، جنوب استان کرمان)

تغییر اقلیم، خشکی و خشکسالی یکی از مشکلات قابل مشاهده و برجسته در ایران است. افزایش وقوع خشکسالی ها در دهه های اخیر، نشان دهنده مدیریت نامناسب کنونی در برابر چالش های حال حاضر و آینده است. برای مقابله و جلوگیری از این چالشها باید از الگوی توسعه پایدار پیروی کرد. مقابله با مخاطره های طبیعی و آثار ناگوار آنها، از ارکان توسعه پایدار تلقی می شود. مخاطره های طبیعی بر سیستم اقتصادی- اجتماعی جامعه آسیب پذیر تاثیر گذاشته و به ایجاد اختلال در روال طبیعی امور جامعه آسیب دیده دامن می زند. در پی خشکسالی های به وقوع پیوسته در شهرستان قلعه گنج و آسیب هایی که این مخاطره طبیعی به محیط زیست و منابع این شهرستان وارد کرده است نیاز است برای مقابله با آن بین سازمانها و نهادهای این شهرستان هماهنگی ها و روابط سازگار با محیط حاکم باشد. در این پژوهش با استفاده از شاخص SPEI روند خشکسالی در شهرستان مشخص شد و سپس با استفاده از پرسشنامه های ظرفیت سازگاری به بررسی فرضیات پژوهش پرداخته شده است. یافته های حاصل از شاخص SPEI که با استفاده از داده های کلیماتولوژی استخراج شد این شهرستان در محدوده خشکسالی شدید قرار دارد و سازمانهای مرتبط باید برای سازگاری با این شرایط باید آماده باشند. شاخص های ظرفیت سازگاری نهادی در بین کنشگران نهادی شهرستان قلعه گنج حاکی از آن است که ظرفیت سازگاری در سطح پایینی قرار دارد و باید برای ارتقای آن و نقش سرمایه اجتماعی در راستای ارتقا ظرفیت سازگاری نهادی شهرستان قلعه گنج توجه خاص داشت.

کلیدواژه ها:

سازگاری نهادی ، شاخص SPEI ، حکمرانی بیابان ، تغییر اقلیم