بررسی جایگاه معماری بومی در مسکن ایرانی

مسکن به دلیل پهنه های وسیعی که در سطح شهرها به خود اختصاص داده است از کاربری های مهم شهری محسوب می شود. اما آنچه که توجه به آن را ضرورت می بخشد معما و مفهوم حقیقی مسکن است و آن آرامش، آسایش و سکنی دادن انسان است. حقیقتی که در هیاهوی زندگی امروزی به فراموشی سپرده شده است. انسان که در دهه اخیر به عنوان عنصر کلیدی در تمامی نظریات جدید شهرسازی مطرح شده است به یک نمونه بیولوژیک یکسان، در تمامی نقاط تبدیل گردیده است و این امر موجب یکسانی الگو و مدل مسکن در تمامی نقاط کشور از شمال تا جنوب است. در حالی که این مناطق در مقوله های مختلف اجتماعی، فرهنگی، اقلیمی و اقتصادی تفاوت های بارزی با یکدیگر دارند. عدم توجه به این تفاوت ها باعث تغییر مفهوم مسکن از محل آرامش، رشد و تعالی انسانی به خوابگاه شده است. همچنین این امر موجب افزایش بی رویه مصرف انرژی و افزایش آلودگی های محیطی گردیده است. در این پژوهش به نقش این تفاوت در طراحی مسکن می پردازیم و معماری بومی را به عنوان عامل مهم اما فراموش شده مسکن ایرانی بررسی می کنیم. جمع آوری اطلاعات این روش از روش های کتاب خانه ای و میدانی از جمله مشاهده و عکس برداری بهره گرفته شده است. مهم ترین دستاورد پژوهش حاضر رسیدن به چهارچوبی قابل استناد از عوامل شکل دهنده معماری بومی در ایران است.

کلیدواژه ها:

مسکن ، معماری بومی ، عناصر ، طراحی مسکن