شکل گیری پدیده حاشیه نشینی در ایران

سیاست مسکن ، می تواندمتاثر از جهت گیری ها و برنامه ریزی های دولت ها باشد. پس از انقلاب، سیاست های دولت ها در حوزه مسکن ،نتوانست از کارآیی لازم برخوردار باشد؛ تا بتواند قشر کم درآمد را به داشتن مسکن مناسب برساند؛ بنابراین ، به افزایش حاشیه نشینی منجر شد. نظامهای برنامه ریزی و سیاست گذاری شهری از جمله مهم ترین عوامل شکل دهنده به فضاهای سکونت گاهی در شهرهای جهان معاصر هستندروی.ه ها، برنامه ها و طرحهای مستخرج از آنها می توانند هم شکل دهنده فضاهای سکونت گاهی بی کیفیت در ۱ شهرها باشند و هم نابرابری های فضایی را تشدید کنند. در این بین ، نظام مدیریت شهری در جامعه ایران، با اتخاذ رویکرد غیرشمولگرا در قبال فقرای شهری ، باعث شده تمحلاتی در شهرهای کشورمان شکل بگیرند که از کم ترین میزان خدمات و امکانات برخوردار باشند. نظام برنامه ریزی شهری ، از طریق قوانین و اسنادمصوب بالا دستی ، در کنار سایر عوامل می تواند زمینه ساز شکل گیری پدیده اسکان غیر رسمی در شهرهای ایران باشد. روش پژوهش ، کیفی و رویکرد آن توصیفی ، تحلیلی بوده و دادهها، اسنادی و با مرور منابع و اسناد مکتوب داخلی ، گردآوری شده اند.

کلیدواژه ها:

سیاست مسکن ، اسکان ، حاشیه نشینی ، قوانین بالادستی ، نظام مدیریت شهری