اثربخشی آموزش مبتنی بر طرحواره درمانی بر خودشایستگی تحصیلی دانش آموزان بی سرپرست و بد سرپرست

این پژوهش به بررسی اثربخشی آموزش مبتنی بر طرح واره درمانی بر خودشایستگی تحصیلی دانش آموزان بی سرپرست و بد سرپرست پرداخته است . جامعه آماری تحقیق حاضر کلیه دانش آموزان دوره دوم ابتدایی در سال تحصیلی ۱۴۰۲-۱۴۰۱ تحت نظر اداره بهزیستی شهر مشهد بودند، از این جامعه نمونه ای به حجم ۳۰ نفر با استفاده از روش داوطلبانه مبتنی بر هدف انتخاب شدند و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. ابزارهای مورد استفاده عبارت بودند از: مقیاس ارزیابی شایستگی تحصیلی دیپرنا و الیوت (۲۰۱۳) بود که بر روی آنان اجرا و دادههای به دست آمده در بخش استنباطی با استفاده از تحلیل کوواریانس چند متغیره آنالیز گردید. یافته های این پژوهش نشان داد که آموزش مبتنی بر طرحواره درمانی به شیوه گروهی بر خودشایستگی تحصیلی دانش آموزان بی سرپرست و بد سرپرست تاثیر مثبت و معناداری دارد. (۰۵/۰(P < لذا فرضیه ها مورد تایید قرار گرفتند.

کلیدواژه ها:

آموزش مبتنی بر طرحواره درمانی ، خودشایستگی تحصیلی