بهبود رشد، عملکرد و جذب عناصر پتاسیم و روی در برنج (Oryza sativa L.) تحت تاثیر باکتری های افزاینده رشد در سطوح مطلوب و کاهش یافته کودهای شیمیایی

هدف: این مطالعه به منظور ارزیابی تاثیر باکتری های Rahnella aquatilis و Burkholderia cepacia بر عملکرد، اجزای عملکرد و جذب عناصر پتاسیم و روی در برنج انجام شد. روش پژوهش: آزمایش به صورت کرت های خردشده در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در سال ۱۴۰۱ انجام شد. تیمارها شامل دو سطح کودی (۱۰۰ و ۷۵ درصد مصرف کود براساس نتایج آزمون خاک به ترتیب سطح کودی مطلوب و کاهش یافته) و چهار تیمار تلقیح با باکتری (تلقیح جداگانه هر یک از باکتری ها R. aquatilis، B. cepacia و ترکیبی (R.aquatilis+B.cepacia) و شاهد (عدم تلقیح)) بودند. یافته ها: طبق نتایج بین سطوح کودی مطلوب و کاهش یافته اختلاف آماری معنی دار بین صفات وجود نداشت. تلقیح جداگانه هر یک از باکتری ها R. aquatilis، B. cepacia و ترکیبی موجب افزایش صفات طول خوشه (از ۸۸/۵ تا ۳/۱۱ درصد)، تعداد پنجه کل در کپه (از ۴/۱۹ تا ۱/۲۹ درصد)، تعداد دانه پر در خوشه (از ۸/۲۲ تا ۵/۴۶ درصد)، عملکرد شلتوک (از ۸/۲۲ تا ۳/۴۴ درصد)، عملکرد بیولوژیکی (از ۳/۲۰ تا ۶/۳۳ درصد)، وزن هزاردانه (از ۴/۲ تا ۸/۸ درصد)، مقدار پتاسیم در دانه (از ۰/۶ تا ۴/۴۱ درصد)، مقدار پتاسیم در اندام های هوایی (از ۴/۳۸ تا ۴/۶۵ درصد)، مقدار روی در دانه (از ۲/۶ تا ۹/۴۰ درصد) و مقدار روی در اندام های هوایی (از ۴/۲۹ تا ۶/۵۴ درصد) نسبت به تیمار شاهد شد. نتیجه گیری: کاربرد باکتری های افزاینده رشد به صورت ترکیبی (بهترین تیمار تلقیح) بدون کاهش معنی دار عملکرد موجب کاهش مصرف کودهای شیمیایی شد که نشان دهنده اهمیت استفاده از این باکتری ها جهت رسیدن به اهداف کشاورزی پایدار است.

کلیدواژه ها:

اجزای عملکرد ، باکتری حل کننده پتاسیم و روی ، برنج ، کشاورزی پایدار