ارزیابی اثرات متقابل تنش خشکی و هیدروژل تهیه شده برمبنای بیوچار بر رشد، عملکرد و میزان اسانس گیاه دارویی آویشن دنایی

بهبود راندمان مصرف آب در مناطق خشک و نیمه خشک اهمیت بسیار زیادی دارد. در این پژوهش اثر سه سطح هیدروژل (صفر، ۱۰ و ۵۰ تن در هکتار) و سه رژیم آبیاری (آبیاری کامل، ۵۰ و ۷۰ درصد نیاز آبی گیاه) بر رشد، عملکرد و تولید اسانس گیاه دارویی آویشن دنایی در لایسیمتر مورد بررسی قرار گرفت. فرایند ساخت هیدروژل با استفاده از سدیم آلژینات به عنوان شاخه اصلی پلیمر و همچنین اکریلیک اسید و اکریلامید به عنوان مونومرها و با استفاده از بیوچار تهیه شده از کنجاله کلزا در دمای ۳۰۰ درجه سانتی گراد انجام شد. نتایج نشان داد که میزان عملکرد و اسانس تولید شده توسط گیاه تحت تاثیر مصرف هیدروژل قرار گرفت. همین طور با افزایش شدت تنش، محتوای اسانس بیشتر شده اما عملکرد اسانس در تیمارهای حاوی تنش آبی نسبت به تیمار بدون تنش کاهش نشان داد. از طرف دیگر مصرف ۵۰ تن در هکتار هیدروژل منجر به ۱۷ درصد افزایش در وزن خشک گیاه و ۱۲ درصد افزایش در میانگین ارتفاع گیاه شد. بر اساس نتایج این پژوهش به نظر می رسد، استفاده از هیدروژل باعث بهبود اکثر ویژگی های گیاه آویشن دنایی در شرایط تنش آبی شود.

کلیدواژه ها:

Medicinal plants ، Water deficit ، Hydrogel ، Graft-copolymerization ، Biochar ، گیاهان دارویی ، تنش خشکی ، هیدروژل ، پلیمریزاسیون پیوندی ، بیوچار