بررسی رتبه بندی نواحی شهری مبتنی بر برخورداری از شاخص های کمی و کیفی مسکن (مورد مطالعه: شهر دامغان)

ارزیابی کیفیت مسکن در سطح نواحی شهری، ابزار راهنمایی برای شناخت وضعیت کیفیت مسکن و از سوی دیگر، تبیین کننده نواحی نیازمند مداخله در راستای ارتقای سطح اسکان مطلوب جمعیت است. تعدد واحدهای مسکونی فرسوده، لرزه خیر بودن شهر و روند روبه رشد افزایش جمعیت و مهاجرت در شهر دامغان، لزوم مطالعه در حوزه اسکان مطلوب جمعیت را در این شهر، آشکار می سازد. این تحقیق از حیث هدف کاربردی و از نظر رویکرد تحلیل، توصیفی – تحلیلی است. ابزار گردآوری اطلاعات در این مطالعه تلاش شده تا با اتکا بر رویکرد عینی، از داده های ثانویه برای انجام تجزیه و تحلیل های مربوطه استفاده شود. تجزیه و تحلیل ها با استفاده از تکنیک های رتبه بندی کوپراس، مورا، اورست و در نهایت تکنیک کوپلند انجام شد؛ برای تحلیل فضایی پراکندگی شاخص ها نیز از نرم افزار GIS و برای مباحث آماری نیز از نرم افزار SPSS استفاده شد. یافته ها نشان داد که از میان ۹ ناحیه دامغان، ناحیه ۲، ۴ و ۹ برخوردارترین نواحی از حیث شاخص های کمی و کیفی مسکن اند؛ از سوی مقابل، ناحیه ۷، ۵ و ۱ نیز کم ترین برخورداری را از شاخص های مذکور دارند؛ یافته های حاصل از آزمون خود همبستگی فضایی Global Moran's I نیز نشان داد که الگوی پراکندگی شاخص ها در سطح نواحی این شهر، الگوی تصادفی است؛ این یافته بصورت آشکاری این مساله را برجسته می سازد که عوامل متعددی در وقوع چنین الگوی موثر است؛ فرسودگی واحدهای مسکونی، قدمت ناحیه، توزیع نابرابرانه سرانه های شهری در سطح نواحی از جمله مهم ترین دلایل در وقوع چنین الگویی است.

کلیدواژه ها:

کیفیت مسکن ، برنامه ریزی مسکن ، تصمیم گیری چندشاخصه ، شهر دامغان