بررسی روش های آموزش مبتنی بر ذهن خوانی بر سازگاری اجتماعی در خانواده های دارای کودک مبتلا به اختلال طیف اتیسم

زمینه و هدف: اختلال طیف اتیسم، گستره ای از اختلال های تحولی پیچیده است که با تاخیر یا مشکلاتی در توانایی های شناختی، اجتماعی، هیجانی، زبانی، حسی و حرکتی مشخص می شوند. اتیسم یک اختلال عصبی-رشدی است و افراد مبتلا به آن به دلیل ضعفی که در ذهن خوانی دارند، در برخی از جنبه های ارتباطی مشکل دارند و این نابهنجاری ها از توانایی افراد مبتلا در بازشناسی هیجانات چهره ی دیگران کاسته است. و در نتیجه ارتباط اجتماعی مناسبی برقرار نمی کنند و سازگاری اجتماعی آنها کاهش می یابد. از این رو روش های آموزش رایج مبتنی بر تئوری ذهن بر افزایش مهارت های ارتباطی که نقص چشمگیری در این افراد می باشد، تمرکز دارند. هدف پژوهش حاضر بررسی روش های آموزش مبتنی بر ذهن خوانی بر سازگاری اجتماعی در خانواده های دارای کودک مبتلا به اختلال طیف اتیسم می باشد.روش پژوهش: مطالعه حاضر یک پژوهش کاربردی با روش توصیفی به صورت مرور پیشینه ی موجود می باشد. روش جمع آوری داده ها به صورت کتابخانه ای و نظری می باشد که از طریق مقاله ها، کتاب های داخلی و خارجی گرد آوری شده است.یافته ها: آموزش مبتنی بر ذهن خوانی با توجه به نقش انگیزه در انجام تکالیف بر سازگاری اجتماعی کودکان مبتلا به اختلال اتیسم موثر است همچنین خرده مقیاس های سازگاری اجتماعی از جمله عملکرد مدرسه، عملکرد اوقات فراغت، روابط با همسالان و عملکرد خانه در این راستا افزایش می یابد.نتیجه گیری: در این مطالعه در مورد تئوری ذهن در افراد مبتلا به اختلال طیف اتیسم و تاثیر افزایش آن در بهبود مهارت های ارتباطی این افراد و در پایان در مورد اثربخشی آموزش مبتنی بر ذهن خوانی به عنوان یک روش آموزشی اثر بخش در افزایش سازگاری اجتماعی بحث شده است.

کلیدواژه ها:

ذهن خوانی ، سازگاری اجتماعی ، اختلال طیف اتیسم ، مهارت ارتباطی