آسیب شناسی آراستگی و زینت زنانه از منظر قرآن و روایات

آرایش در لغت به معنای اسم مصدر آراستن ، زیور و جمال می باشد و زینت در معنای اصلی خودمعنای عام دارد که هم به زیبایی های طبیعی و عارضی اطلاق میشود . زینت آرایش به عنوان امرمحبوب ،برای زنان مطرح شده همچنین به موازات تاکید بر زینت و زیبایی ، توجه دینداران وزنان را به بخش آسیب زای زینت جلب کردند و دستورهای سلبی هم در این راستا بیان داشته اند .گرایش فطری زن به آرایش، آثار روانی بسیار مثبتی برای وی دارد. از طرفی، بیمیلی به آراستگیو آرایش نیز، نشانه اختلال شخصیتی در فرد بوده و افراط در آن نیز مشکلات فراوانی برای فردو جامعه فراهم میکند. درباره آرایش زنان، باید دو مطلب از هم تفکیک شود: اول آرایش زن درمحیط خانه و برای همسر، دیگری آرایش برای نشاندادن خود به دیگران و حضور در عرصهعمومی. درباره مطلب نخست، اسلام با خودآرایی و زینت زنان مخالفتی ندارد و در مواردی، آنانرا به این مسئله سفارش کرده است؛ اما درباره مطلب دوم، اسلام با خودآرایی و جلوه گری درمکان های عمومی کاملا مخالف بوده و با آیات و روایات ارزشمندی، زنان را به این امر مهم متوجهمی سازد. بر این اساس، پوشیدن جامه زیبا، بهره گیری از مسواک و شانه زدن مو، خوشبو بودن،استفاده از انگشتر و آراستن خویش در محیط خانه و هنگام عبادت، جزء مستحبات موکد است.درواقع اصل آرایش و آراستگی در اسلام، مسئله ای پسندیده و نیکوست و در آن تفاوتی میان زن ومرد نیست. اما پرسش این است که آیا زن به حضور در عرصه عمومی و محل رفت و آمد محرمو نامحرم مجاز است که آرایش خود را در معرض دید همگان قرار دهد؟