بررسی تاثیر رفتار، کیفیت زندگی و جو عاطفی خانوده بر روی امید به زندگی در کودکان مبتلا به اوتیسم

بررسی روابط والدین با فرزندان همواره یکی از بحث های مهم روانشناسی بوده است که یکی از مهمترین مباحث در این حوزه، بررسی روابط والدین و خانواده با کودکان کم توان ذهنی و فیزیکی می باشد، که کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم از این گروه کودکان هستند. بنابراین در این پژوهش به صورت مطالعه ی کتابخانه ای به بررسی تاثیر رفتار، کیفیت زندگی و جو عاطفی خانواده بر روی امید به زندگی در کودکان با اختلال طیف اوتیسم پرداخته شد. نتایج بررسی های این پژوهش بیانگر این موضوع بوده است که متغیرهای »رفتار خانواده«، »کیفیت زندگی« و »جو عاطفی خانواده« به صورت مستقیم بر روی متغیر »امید به زندگی« در کودکان اوتیسم تاثیرگذار بوده است. بدین شیوه هرچقدر رفتار خانواده، کیفیت زندگی و جو عاطفی خانواده به گونه ای باشد که این کودکان در این فضا احساس آرامش و دلگرمی داشته باشند، امید به زندگی در این کودکان افزایش پیدا کرده است و این افزایش امید حتی بر روی تحمل درد و بهبود وضعیت فیزیکی این کودکان نیز اثرگذار بوده است. بنابراین در یک نتیجه گیری کلی می توان گفت برای کودکانی که دارای اختلالات فیزیکی و یا روانی می باشند، خانواده از مهمترین و تاثیرگذارترین سازمان های تاثیرگذار بر روی روند زندگی این کودکان خواهد بود، بنابراین لازم است که در این زمینه تحقیقات بیشتری انجام بگیرد، راهکارهای آموزشی در اختیار والدین و اعضای خانواده این کودکان قرار بگیرد تا این خانواده ها بتوانند راهکارهای تعامل با این کودکان را فراگرفته تا بر روی امید به زندگی و کیفیت زندگی این کودکان اثرگذار باشند.

کلیدواژه ها:

کیفیت زندگی ، جو عاطفی ، رفتار خانواده ، امید به زندگی ، اوتیسم