باکتری های محرک رشد گیاه: گزینه ای مناسب برای القای تحمل به خشکی در محصولات زراعی

تنش غیر زیستی به طور قابل توجهی رشد و تولید گیاه را محدود میکند. خشکسالی به عنوان یک محدودیت عمده محسوب میشود که میتواند رشد گیاه را تحت تاثیر قرار داده و بهرهوری کشاورزی را در مقیاس جهانی محدود نماید. تنش آبی در گیاهان باعث ایجاد مجموعه ای از تغییرات مورفواناتومیک (اصلاح ساختار ریشه و برگ)، فیزیولوژیکی و بیوشیمیایی (محتوای نسبی آب، پایداری غشاء، فتوسنتز، تعادل هورمونی، سیستمهای آنتیاکسیدانی و تجمع اسمولیت) میشود که عمدتا برای مقابله با تنش خشکی استفاده میشود. این استراتژیها به گیاه اجازه می دهد بر دوره نامطلوب دسترسی محدود به آب غلبه کند. در حال حاضر، ریزوباکتریهای محرک رشد گیاه (PGPR) ی محرک رشد گیاه (PGPR) به عنوان یک جایگزین امیدوارکننده برای بهبود رشد گیاه و تحمل شرایط خشکسالی مورد توجه قرار گرفته اند. این ریزوباکتریها میتوانند از طریق مکانیسمهای مختلفی مانند تنظیمات اسمزی، افزایش آنتیاکسیدان، تولید فیتوهورمون، تنظیم هدایت روزنهای، افزایش جذب مواد مغذی، آزادسازی ترکیبات آلی فرار (VOCs) و تولید اگزوپلی ساکارید (EPS) نه تنها بقای گیاه را در طول خشکسالی تضمین کنند، بلکه رشد آن را نیز افزایش دهند. از اینرو در مقاله حاضر با توجه به پتانسیل قابل توجه ریزوباکتریهای محرک رشد گیاه برای تعدیل پاسخ فیزیولوژیکی در برابر کمبود آب، برخی از توانمندیهای این میکروارگانیسمها در تضمین بقای گیاه و بهبود مقاومت و رشد محصولات کشاورزی مورد بررسی قرار گرفته است.

کلیدواژه ها:

تنش آبی ، ریزوباکتریهای محرک رشد گیاه ، زیست تلقیح ، تنظیم اسمزی