مکانیسم های ملکولی پیری

پیری یکی از معماهای حل نشده باقی مانده در زیست شناسی مولکولی است، عواملی که ممکن است شروع پیری را به تاخیر بیندازد یا از شدت آن بکاهد همیشه مورد توجه محققین بوده است. افزایش سن عملکرد های بیولوژیک سلولی را کاهش داده و خطر ابتلا به سرطان ، دیابت نوع ۲، بیماری های قلبی عروقی و اختلالات عصبی را افزایش می دهد. پیری فرآیند بیولوژیکی پیچیده ای است که شامل آسیب به ماکرو مولکول هایی مانندDNA ،پروتئین و اندامک هایی مانند میتوکندری می شود. تحقیقات جدید نقش بیثباتی ژنومی، اختلال عملکرد تلومر، تغییرات اپی ژنتیکی، از دست دادن پروتئوستاز، تغییر در اتوفاژی، اختلال عملکرد میتوکندری، پیری سلولی، کاهش ارتباطات بین سلولی سلولهای بنیادی و فرسودگی بین سلولی در فرایند پیری را نشان میدهد. افزایش سن باعث تغییرات متعدد در فرآیند های بیولوژیکی از جملهتغییرات اپی ژنتیکی می شود. در این مقاله مروری از پایگاه های اطلاعاتی مانندGoogle Scholar،Civilica ،Elsevier، Microsoft academic research استفاده گردید.

کلیدواژه ها:

پیری ، DNA ، تغییرات اپی ژنتیکی ، پیری سلولی