اثربخشی بازیدرمانی کودک محور بر اضطراب جدایی و تکانشگری کودکان تک والد

هدف از پژوهش حاضر تعیین اثربخشی بازیدرمانی کودکمحور بر اضطراب جدایی و تکانشگری کودکان تک والد بود. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون - پس آزمون با گروه کنترل و دوره پیگیری بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل کلیه کودکان پسر تک والد ۶ تا ۱۲ ساله منطقه یک تهران در سال ۱۴۰۱ بود که از بین آنان تعداد ۳۰ نفر (۱۵ نفر در گروه گواه و ۱۵ در گروه آزمایش )، از طریق روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه جایگذاری شدند. جهت جمع آوری دادهها از پرسشنامه های مقیاس سنجش اضطراب جدایی هان و همکاران (۲۰۰۳) و مقیاس تکانشگری هیرسچفیلد (۱۹۶۵) استفاده شد. گروه آزمایش بازیدرمانی کودک محور لندرث (۱۹۹۳) را در ۱۶ جلسه ی ۴۵ دقیقه ای و هفته ای دو بار دریافت کردند. درحالی که گروه گواه مداخله ای دریافت نکردند. جهت تجزیه وتحلیل دادهها از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر استفاده شد. یافته های پژوهش نشان داد که بین میانگین پس آزمون اضطراب جدایی و تکانشگری در دو گروه آزمایش و گواه تفاوت معناداری وجود داشت (۰۱/۰(P< و بازیدرمانی کودک محور سبب کاهش اضطراب جدایی و بهبود تکانشگری کودکان شده است . درنتیجه بازی درمانی کودکمحور می تواند به عنوان رویکردی موثر برای کاهش اضطراب جدایی و تکانشگری کودکان تک والد مورد استفاده قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

بازی درمانی کودک محور ، اضطراب جدایی ، تکانشگری ، کودکان تک والد