پیش بینی اختلال بدریخت انگاری بدن براساس ناگویی هیجانی، تایید خویشتن و تفکر ارجاعی در افراد متقاضی عمل جراحی زیبایی

پیش زمینه و هدف: هدف پژوهش حاضر پیش بینی اختلال بدریخت انگاری بدن بر اساس ناگویی هیجانی تایید خویشتن و تفکر ارجاعی در افراد متقاضی عمل جراحی زیبایی بود. روش روش پژوهش از نوع همبستگی بود نمونه شامل ۲۰۰ نفر بود که به صورت در دسترس انتخاب شدند. از مقیاس اصلاح شده و سواس فکری جبری بیل - براون (Y-BOCS-BDD ) پرسشنامه ی ناگویی هیجانی تورنتو ، پرسشنامه تفکر ارجاعی اهرینگ، زستج، ویداکر واهل و اهلرس و پرسش نامه تایید خویشتن را توس استفاده شد. داده ها به کمک نرم افزار ۲۷- SPSS با روش ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندگانه مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها در این پژوهش مشخص شد که بین ناگویی هیجانی (۲۰۳۹) و تفکر ارجاعی (۲۰,۳۵) با اختلال بدریخت انگاری بدن رابطه معنادار مثبت وجود دارد (۰,۰۱>p) و بین تایید خویشتن (۲۰۱۷) و اختلال بدریخت انگاری بدن رابطه معنادار منفی وجود دارد (۲۰۰۵). همچنین مشخص شد حدود ۱۹ درصد واریانس اختلال بدریخت انگاری را متغییر ناگویی هیجانی (۰,۲۸۰) و متغیر تفکر ارجاعی (۰.۲۰۰) می توانند پیش بینی کنند. نتیجه گیری به این ترتیب با شناخت عوامل اثر گذار در ایجاد اختلال بدریخت انگاری بدن می توان در میزان این اختلال تغییر ایجاد کرد و منجر به بهبود زندگی افراد مبتلا و ایجاد دید متعادل نسبت به خود و ایجاد آرامش فکری در آنها شد.

کلیدواژه ها:

بدریخت انگاری بدنی ناگویی هیجانی تایید خویشتن تفکر ارجاعی ، جراحی زیبایی