ارتباط داربست زنی و سازنده گرایی و نقش آنها در فرایند یاددهی و یادگیری

در این مقاله که به روش تحقیق کاربردی و توصیفی انجام گرفته است به مفهوم داربست ساز)تکیه گاه سازی( و سازندهگرایی و نقشی که این دو تا حدودی با اشتراکات در فرایند یاددهی و یادگیری ایفا می کنند، پرداخته میشود. مفهوم داربستسازی رابطه نزدیکی با دیدگاه سازنده گرایی دارد. باید به دیدی صحیح از این دو برسیم و در عین درک تمایزات واضح وآشکاری که با یکدیگر دارند به پایاپای بودن این دو در هدایت کلاس درس و دوشادوش هم بودن در پیشبرد اهداف کلاسیپی ببریم. همچنین متوجه میشویم که چقدر این دو مفهوم در کلاس درس و مدیریت و پیش برد آن به هم مرتبط اند و یاریگرهر چه بهتر معلم خواهند بود. همچنین بازدهی و راندمان کار آموزش بالاتر خواهد رفت. تسهیل یادگیری در هر دو کاملامشهود است. راهبرد تکیه گاه سازی ریشه در نظریات سازنده گرایان اجتماعی افرادی چون ویگوتسکی دارد. هر دو در تقابل باروش های سنتی هستند. داربست سازی به رشد شناخت دانش فراگیران کمک میکند. از مزایای این روش میتوان به فعالبودن متربی، خودارزشیابی و تعامل با همسالان اشاره کرد. همچنین در راستای این موارد میتوان به افزایش علاقه و اعتماد بهنفس دانش آموزان اشاره کرد. در سازنده گرایی نیز بنا بر این است که مفهوم و واقعیت معنی دار در ذهن افراد توسط خود افرادپی ریزی شود )فعال بودن متربی( و رشد یابد که از بین افرادی چون جان دیویی، ژان پیاژه، جروم برونر و ویگوتسکی که ارائهدهنده اصول اساسی بوده اند، سازنده گرایی اجتماعی که در آن تعامل اجتماعی کلید ساخت دانش است از با نفوذترین نظریههای سازنده گرایی ارائه شده توسط ویگوتسکی است.

کلیدواژه ها:

داربست سازی) تکیه گاه سازی( ، سازنده گرایی ، روش سنتی ، تسهیل یادگیری ، هدایت