اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیک بر سلامت عمومی و کیفیت زندگی افراد مبتلا به بیماری مولتیپل اسکلروزیس

هدف این مطالعه بررسی اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیک بر سلامت عمومی و کیفیت زندگی افراد مبتلا به بیماری مولتیپل اسکلروزیس بود. روش پژوهش حاضر نیمه تجربی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری شامل افراد مبتلا به بیماری مولتیپل اسکلروزیس شهرستان رشت در سال ۱۳۹۸ بودند که در انجمن ام. اس استان گیلان دارای پرونده می باشند. در این مطالعه ۲۷ فرد مبتلا به بیماری مولتیپل اسکلروزیس به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه گمارده شدند. بیماران حاضر در گروه آزمایش به مدت ۱۲ هفته تحت مداخله رفتاردرمانی دیالکتیک (۱۲ جلسه) قرار گرفتند. پرسشنامه های مورد استفاده در این مطالعه شامل پرسشنامه سلامت عمومی (گلدبرگ و هیلر، ۱۹۷۹) و پرسشنامه کیفیت زندگی (واروشربون، ۱۹۹۲) بود. داده ها با استفاده از تحلیل واریانس کوواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد که رفتاردرمانی دیالکتیک بر سلامت عمومی (۰۰۰۱>P؛ ۵۸/۰=Eta؛ ۶۷/۳۳=F) و کیفیت زندگی (۰۰۰۱>P؛ ۴۳/۰=Eta؛ ۳۲/۱۷=F) افراد مبتلا به بیماری مولتیپل اسکلروزیس تاثیر معناداری داشته است. بر اساس یافته های حاصل از پژوهش حاضر، رفتاردرمانی دیالکتیک با بهره گیری از تکنیک های تحمل پریشانی، پذیرش و خودنظم جویی هیجانی، می تواند به عنوان روشی موثر در جهت بهبود سلامت عمومی و کیفیت زندگی افراد مبتلا به بیماری مولتیپل اسکلروزیس مورد استفاده قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

رفتاردرمانی دیالکتیک ، سلامت عمومی ، کیفیت زندگی ، مولتیپل اسکلروزیس