بررسی رابطه انسان با خداوند در نهج البلاغه

انسان به عنوان یکی از مخلوقات خدای متعال، در اصل هستی خود دارای وجود مستقل نیست، بلکه وجودش همچون همهمخلوقات وجودی است مرتبط با مشیت و اراده الهی. یعنی بدون برخورداری از فیض دائمی خداوند که هستی انسان را تامینمیکند، نمیتواند موجود باشد . پژوهش حاضر به روش مروری .» وجود معلول عین ارتباط به علت است « ، به تعبیر استاد مطهریکتابخانه ای انجام شده است که هدف از آن بررسی رابطه انسان با خداوند در نهج البلاغه بود. نتایج پژوهش نشان می دهد کهانسان همانند سایر موجودات از بدو آفرینش، وابسته به خداست و خداوند وجود خاص انسانی را به او می بخشد. ارتباط ووابستگی وجودی بین انسان و خدا از حیطه قدرت انسان خارج است. پس از تولد و رشد تدریجی و ظهور اراده است که ارتباط انسانبا دیگران، ارادی و آگاهانه انجام می گیرد. و در این مرحله، احتیاج به کیفیت و نحوه ارتباط پیدا می کند تا به رشد استعدادهایشخط و جهت مثبت بدهد. ارتباط انسان با خدا، با خود، با اجتماع و طبیعت از مهمترین روابطی است که باید مورد توجه قرار گیرد

کلیدواژه ها:

رابطه انسان با خدا ، اطاعت ، دستورات خدا