روش و تکنیک های تدریس مولانا

بهترین معرف هر گوینده سخن اوست که اگر چون مشک مشام جان را معطر کند. نیاز به گفتن عطار ندارد. آفتاب جمال مولانا جلال الاین محمد بلخی نیز اکنون چندین هزار ماه است که در آسمان ذوق و معرفت الهی طلوع کرده و همچنان در وسط آسمان جان بر تخت نمیروز نسته و از مدح و ثنای عالمیان بی نیاز است. مقا م و الا گهر مولانا را نه تنها در شعر و ادب و عرفان می تون سراغ داشت بلکه تاثیر و ژرفای ناله ها و فریاد پرهیبت وی را در شسئون اجتماعی نیز به روشنی وصراحت می توان لمس و احساس کرد. بیکرانگی سخن و و سعت اندیشه مولانا را به شخصیت درخشان در گنبد زرین فرهنگ جهانی مبدل ساخته است. مثنوی بحر بیکرانی است با امواج بسیار و جزر و مدهای بی شمار که هر غواصی به فراخور وسع و قدرت خود از آن گوهری بدست می آورد و هر جوینده و طالبی از استغراق در آن گنج گرانبهاتی می تواند اندوخت. عمر دراز و همت بسیار و فهم و دانش و بینش و حوصله و عشق و فراست فراوان لازم است تا بتوان چنانکه شایسته چنین شاهکار عظیمی است به دخایر و جواهر ظاهری و باطنی آن پی برد و حاصل و نتیجه تحقیق و تعمق و کاوش و تامل را به رشته تحریر در آورده در معرض استفاده عوام و خواص خودی و بیگانه قرار داد. یکی از جنبه های بارز شخصیت مولانا معلم بودن اوست. مولوی معلمی زبده و دلسوزی است که برای هدایت و تربیت جامعه هیچ تاریکی ای را بر نمی تابد و با چراغ تابناک سخن خویش در پی روشن ساختن حیات معنوی بشر در فراخنای تاریخ است. دغدغه او در کسوت معلمی، تربیت انسانی آزاد اندیش، ژرف نگر رها از تعصب و فرهیخته است. این دغدغه واحساس مسئولیت او را تا بدانجا می کشاند که گاه چون نی ناله سر می دهد و گاه همچون معلمی سختگیر کودک بازیگوش و خفته در خواب خود را با سخنانی سخت. درشت و ناهموار به باد انتقاد می گیرد. در این جستار کوشش شده است تا بخشی از هنر معلمی مولانا و روش ها و تکنیک های به کار گرفته شده از سوی او در مقام تعلیم و تربیت بیان گردد.