تاثیر روسازی نفوذپذیر و نوع کاربری اراضی بر آلاینده های موجود در رواناب شهری در منطقه دو شهر تهران

توسعه شهری با تغییر کاربری اراضی و کاهش سطوح نفوذپذیر همراه است که موجب افزایش رواناب های سطحی می شود.رواناب های سطحی که به دلیل بارندگی یا ذوب برف ایجاد می شوند، می توانند آلودگی های مختلفی را با خود حمل کنندو به محیط زیست آسیب برسانند. در این پژوهش، اثرات کاربری اراضی مختلف بر آلودگی رواناب شهری در منطقه ۲ شهرداری تهران بررسی شد. برای این منظور، نمونه هایی از رواناب شهری از پنج ایستگاه با پنج نوع کاربری اراضی شامل مسکونی کمتراکم، مسکونی پرتراکم، تجاری، حمل و نقل و فضای باز جمع آوری شد. غلظت آلاینده های موجود در نمونه ها با استفاده از روش میانگین غلظت رخداد (EMC) اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که بیشترین آلودگی رواناب شهری مربوط به کاربری های تجاری و حمل و نقل است. این دو کاربری به دلیل وجود فعالیت های صنعتی و تجاری وحمل و نقل وسایل نقلیه منابع اصلی آلودگی رواناب محسوب می شوند. در مقابل، کاربری های مسکونی کم تراکم و فضایباز کمترین آلودگی رواناب را دارند. در این پژوهش از مدل مدیریت رواناب (SWMM) برای شبیه سازی کمی و کیفی رواناب شهری و اثر استفاده از روسازی نفوذپذیر به عنوان یکی از روش های توسعه کماثر بر کاهش آلودگی رواناب منطقه۲ تهران استفاده شد. نتایج شبیه سازی نشان داد که استفاده از روش های توسعه کماثر می تواند به طور چشمگیری میزان آلودگی رواناب را کاهش دهد.

کلیدواژه ها:

آلاینده های رواناب شهری ، میانگین غلظت رخداد ، SWMM ، روش توسعه کم اثر ، LID