برنامه ریزی استراتژیک ، ابزاری شایسته در جهت حکمروایی همکارانه شهری و منطقه ای

در اواخر قرن گذشته و با پیشرفت شتابان جوامع ، مشکلات و چالش های عمدهای اعم از اقتصادی ، اجتماعی ، محیط -زیستی و عواملی از این حیث پا به منسه ظهور گذاشتند که در راس تمامی آنها، چالش های مدیریتی شهرها و مناطق ناشی از عدم توجه به ماهیت پویا و غیر قابل پیش بینی آنان بود که بعدها با جهانی شدن شهرها و مناطق ، قلمروهای سیاسی و مدیریتی در جوامع افزایش یافت ، که این امر تفرق سیاسی و عملکردی در نظامهای تصمیم گیری و مدیریتی را به بار آورد. شهرها و مناطق در پی چالش های روز افزون، برای مدیریت و اداره خود راهی بجز زمینه سازی برای توسعه دموکراسی نیافته اند و در این راه به شکل تازه ای از حاکمیت دست یافته اند، که برخی آن را در حد اختراع و ابداع جدید بشری در ایجاد نظام اجتماعی نوین دانسته اند. این شکل جدید به نام حکمروایی ۱ نامیده می شود. تمرکز اخیر بر روی الگوی حکمروایی شایسته ۲در شهرها و مناطق منجر به نادیده گرفتن نقش سایر الگوهی حکمروایی از جمله حکمروایی همکارانه ۳ و ارتباط آن با برنامه ریزی استراتژیک ۴در رسیدن به این مهم شده است . مقاله حاضر با هدف بررسی حکمروایی همکارانه ، اهمیت ، ویژگی ها و معیارهای آن و همچنین ارتباط آن با برنامه ریزی استراتژیک را مورد بحث قرار می دهد. روش پژوهش حاضر از نوع توصیفی تحلیلی است ؛ در این راستا، ابتدا انگاشت های مرتبط با برنامه -ریزی استرتژیک بررسی شده، پس از آن نیز حکمروایی همکارانه و رویکردهای ناشی از آن مورد بررسی قرار می گیرد. نتیجتا مشخص گردید که چارچوب یکپارچه حکمروایی همکارانه از مشارکت گروههای مختلف ذینفع و شبکه های تبادلاطلاعات بهره می گیرد که نشان می دهد این ویژگی های ، تعریف کنندهی برنامه ریزی استراتژیک نیز هستند، رهیافت برنامه ریزی استراتژیک به عنوان ابزاری در جهت تحقق حکمروایی همکارانه شهری و منطقه ای عمل می کند.

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی استراتژیک ، مدیریت شهری و منطقه ای ، حکمروایی ، حکمروایی همکارانه