نقش فضای خاص معماری در قابلیت های عملکردی بدن انسان (مطالعه موردی: ژئونیک در معماری)

دانش روانشناسی محیطی، علم تجربی - اکتسابی مطالعه در روابط انسان - محیط است که با گردآوری دانش هایی از حوزه های مختلف در یک زمینه روان شناختی، به مطالعه روابط ، رفتارها و تجارب انسانی در محیط می پردازد. روانشناسی محیطی به عنوان یک زمینه بین رشته ای شامل دانش هایی چون انسان شناسی، جامعه شناسی و حتی علوم سیاسی و اقتصاد می باشد. تغییر امری انکار ناپذیر در زندگی است، چرا که افراد جامعه به طور مداوم در حال تکامل و تطابق با شیوه های جدید زندگی هستند. نیاز به تغییر همواره در زندگی انسان ها بوده است و در طول تاریخ پاسخگویی به شرایط متغیر و نیازهای جدید همواره ضرورتی جدایی ناپذیر از معماری بوده است، گرچه در عصر حاضر به دلیل پیچیدگی ها و تفاوت سبک های زندگی این نیاز، بیشتر است. تطبیق معماری با تغییرات، به عنوان فضایی انعطاف پذیر، طرحی است که الگوهای رفتاری را در زمان های مختلف بدون نیاز به تغییرات کالبدی تامین نماید. هدف این کار فرموله کردن مطالعه سیستماتیک تاثیر عوامل زمین بر انسان در چارچوب ژئونیک معماری است که فرا رشته ای بودن مطالعه را فرض می کند. شکل گیری رویکرد سیستمی - ساختاری در مطالعه یک فضای معماری خاص، اصول و مدل های ساخت یک رسانه خاص متحد ژئوسنتتیک را تعیین می کند که می تواند به طور مثبت بر وضعیت روانی - عاطفی و فیزیکی یک فرد تاثیر بگذارد. جهت گیری انضمامی و عملی فضای خاص معماری با هدف افزایش قابلیت های عملکردی بدن انسان با استفاده از ژئونیک معماری است. این مقاله، در اصل، تعمیم مطالب نظری برای شناسایی ویژگی، به عنوان یک ویژگی پدیدار شناختی فضای معماری است. آثار نویسنده منتشر شده، که در دوره مطالب ارائه به آن ها اشاره می شود، به عنوان بازنمایی های دوشاخه ای عمل می کنند، که ساختار بیشتر تحقیقات علمی را با تلاش برای بیان ماهیت پدیده خاص بودن فضای معماری پیشنهاد می کند.

کلیدواژه ها:

فضای معماری ، بدن انسان ، ژئونیک ، محیط ، طراحی ، سیستماتیک.