«پیر بوردیو» مﻘدمهای بر جامعهشناسی زبان

تحولات عمیﻘی را در حوزههای  «زبان» توجه و تاکید بر ابعاد اجتماعی گوناگون معرفتی از قبیل؛ علوم اجتماعی و یا خود زبانشناسی رقم زده است. پیر بوردیو یکی از شاخصترین نظریهپردازان علوم اجتماعی است که زبان را اجتماعی می پدیده ای ذاتا داند، درنتیجه با انتﻘاد از زبانشناسی صورتگرا، تمایز میان جامعهشناسی و زبانشناسی را مردود شمرده و بررسی زبان را قلمرو بر حق جامعهشناسی میداند.  این مﻘاله درصدد آن است که به روش توصیفی و تحلیلی به شرح و بررسی جامعهشناسی زبان بوردیو بپردازد .جامعهشناسی زبان بوردیو مبتنی است بر محصول برهمکنش  «گفتمان»چارچوب نظریه عام و کلی او، بر این مبنا است «بازار زبانی»و  «خصلت زبانی»یکی از ویژگیهای بارز جامعهشناسی زبان بوردیو این است که ابزار نظری لازم جهت تحلیل نظاممند تولیدات نمادین مربوط به بافتهای متمایز اجتماعی را فراهم میکند، و سازوکارهای تولید و مصرف مرتبط با این   عرصههای متمایز را ارایه میدهد .در این ارتباط سعی شد ضمن بسط نظریات عمده تشخیص داده شود و مناسبات میان  « میدانهای زبانی » بوردیو،پیریزی گردد که در مدلی نظری  «بازار زبانی واحد» میدانهای زبانی وبازنمایی شد

کلیدواژه ها:

پیر بوردیو ، جامعهشناسی زبان ، خصلت زبانی ، میدان زبانی ، بازار زبانی واحد ، خودسانسوری ، توهم ، دوکسا