بررسی نقش جهت گیری مذهبی و امید به زندگی در میزان رضایت از زندگی

هدف از پژوهش حاضر، بررسی نقش جهت گیری مذهبی و امید به زندگی در میزان رضایت از زندگی دانشجویان دانشگاه است. روش تحقیق از نوع همبستگی بود و نمونه آماری شامل ۲۴۴ دانشجو (۱۶۴ دختر و ۸۰ پسر) بود که از طریق روش نمونه­گیری در دسترس از بین تمام دانشجویان دانشگاه شهیدبهشتی انتخاب شد. ابزارهای جمع­آوری اطلاعات شامل پرسشنامه­های جهت­گیری مذهبی آلپورت، مقیاس امیدواری اشنایدر (SHS) و رضایت از زندگی تافت بود. بعد از جمع­آوری اطلاعات داده­ها از طریق روش­های همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون تحلیل شد. نتایج پژوهش نشان داد که بین جهت­گیری مذهبی درونی و امید به زندگی در سطح ۰۵/۰p< رابطه معناداری وجود داشت. بین جهت­گیری مذهبی درونی و زیرمقیاس تفکر عاملی از مقیاس امید هم در سطح ۰۵/۰ p<رابطه معناداری وجود داشت و همچنین بین جهت­گیری مذهبی درونی و رضایت از زندگی نیز در سطح ۰۵/۰ p<رابطه معناداری وجود داشت. اما بین جهت­گیری مذهبی بیرونی با هیچ­کدام از متغیرهای پژوهش حاضر رابطه معناداری وجود نداشت. نتیجه پژوهش حاضر روشن کرد که جهت­گیری مذهبی درونی و امید به زندگی می­تواند میزان رضایت از زندگی افراد را تبیین کند.

کلیدواژه ها:

جهت گیری مذهبی درونی ، جهت گیری مذهبی بیرونی ، امید به زندگی ، رضایت از زندگی