واکاوی ساختار دوام و تسری فساد در شهرداری تهران

امروزه فساد در حوزه عمومی را پدیده­ای پیچیده، سیستمی، نظام­یافته و جمعی که گاهی اوقات از نظر اجتماعی عادی­سازی شده است، تعریف می­کنند. با فراگیری فساد در دو دهه گذشته، یک توافق کلی به وجود آمده است که فساد در برابر تلاش برای مهار آن مقاومت می­کند. این در حالی است که تاکید عمده پژوهش­های انجام شده معطوف بر شناسایی بسترهای شکل­گیری فساد بوده است. بنابراین، تلاش پژوهش حاضر بر این است تا در قالب مفاهیم نوین شبکه­ای و نظام­مند فساد، ساختار دوام­پذیری و تسری فساد را شناسایی کند. از آن جایی که حکومت های محلی یکی از محمل­­های اصلی فساد به لحاظ حجم کاری، میزان تعاملات، نوع فعالیت و منابع در اختیار هستند، هدف پژوهش حاضر، شناسایی ساختار «دوام و تسری فساد» در شهرداری تهران است. این پژوهش در دسته پارادایم تفسیرگرایی قرار می گیرد و در آن از تحلیل محتوای کیفی برای تفسیر داده­های متنی منتج از مصاحبه های عمیق نیمه ساختاریافته استفاده شده است. یافته­های این پژوهش بیانگر آن است که «انحصار نظام قدرت» مهم­ترین مفهوم شناسایی شده است، به گونه­ای که «مرجعیت مراجع قدرت» و «نبود نظام ارزیابی» ناشی از هم پوشانی متقابل اشتراک و تعارض منافع، به ترتیب منجر به «تحکیم و تسری شبکه­ روابط فاسد» در ساختار شهرداری تهران شده است.

کلیدواژه ها:

دوام فساد ، تسری فساد ، انحصار نظام قدرت ، شهرداری تهران