عنصر هویت ساز شاهان آرمانی ایران در اندیشه سیاسی سهروردی

در عصر سهروردی، بحران مشروعیت و خلاء قدرت مرکزی، وی را بر آن داشت تا با تاکید به نقش و شانی که شهریاران ایرانی در تحقق بخشیدن به هویت و مقام شاهی به تصویر کشیدن، توجه ویژه ای بکند. جایگاهی که متضمن پیوند دین یاری و شهریاری است. سهروردی در آثار خود از سه شهریار آرمانی ایران باستان صحبت به میان می آورد، و آنان را مصداق حاکمان حکیمی می داند که می توانند الگوی مناسبی برای دیگر حاکمان باشند. وظیفه پژوهش حاضر پاسخ به این پرسش است که شهریاران ایرانی چه ویژگی خاصی داشتند که به عنوان الگوی دیگر حاکمان در اندیشه سیاسی سهروردی، موردتوجه قرارگرفته اند؟ ازاین رو پژوهش حاضر بر آن است تا با بررسی نقش و شان شهریاران موردتوجه سهروردی در بستر اندیشه ایران باستان و همچنین روایت سهروردی از آن، به این مهم پاسخ دهد. فرضیه پژوهش را نیز می توان چنین صورت بندی نمود که اصلی ترین رکن و وجه ممیزه حاکمان حکیم موردنظر سهروردی، تاله و مشروعیت الهی این شهریاران بود که موجبات جلب نظر سهروردی را به عنوان الگویی مطلوب فراهم آورده است. مشروعیت الهی وتالهی که خود را به صورت فر ایزدی متجلی می کرد.

کلیدواژه ها:

اندیشه سیاسی ، حکمت اشراق ، سهروردی ، شاهان آرمانی ایران ، فره ایزدی