«ابرانسان» در بینش شعری فروغ فرخزاد و ژیلا حسینی: در رهیافت «زن دیونیزوسی» نیچه ای

فروغ فرخزاد (۱۳۱۳-۱۳۴۵) و ژیلا حسینی (۱۳۴۳- ۱۳۷۵) اگرچه به دو زبان­ متفاوت فارسی و کردی و نیز در فضای فرهنگی و دوره­های تاریخی متفاوت شعر سروده­اند، هر دو از زنان هنرمند روشن­فکر معاصر ایرانی به­شمار می­آیند که شعرشان در بستری تراژیک و غیرتئوریک، هماوا با گفتمان پسافمینیسم، در پی پذیرش «کلیت انسانی» و «گذار فمینیستی» از فمینیسم منفی به مثبت، و سرانجام با «گذاری نیهیلیستی»، به دقیقه «آفرینش» ابرانسانی می­رسد که معادل «خواست قدرت» «زن دیونیزوسی» نیچه­ای است و در نبرد با جزمیت­های­ دوآلیسمی فرهنگ سنتی مردسالار و افراط گرایی­های فمینیسم مدرن، که هردو ناقض کلیت انسانی­اند، روی می­نماید. این مقاله به روشی تحلیلی- توصیفی به بازتاب «بینش تراژیک» این دو شاعر در کیفیت رویکرد آن­دو به «متافیزیک» در انواع  «بیان عصیان­آمیز»، و مفهوم پایانی  «عشق به سرنوشت» می­پردازد و به این نتیجه می­رسد که  با وجود تفاوت­هایی نسبی و گاه معنادار، که ژیلا را به­مثابه شاعر متاخر از اصطلاحا: «اضطراب تاثیر» از فروغ، به­مثابه شاعر متقدم می­رهاند، آن­ها را در نبرد با فجایع و مصائب زندگی بر بنیاد «دگردیسی جان» نیچه­ای، به­ویژه در بینشی طغیان­گر و بیانی غرش­گون، و توجیه زیباشناختی و تصدیق خرسندانه تمامیت زندگی، همراه و هماوا می­کند و بدین­ترتیب از این زنان، ابرانسان آفرینش­گر می­سازد.

کلیدواژه ها:

فروغ فرخزاد ، ژیلا حسینی ، ابرمرد ، زن دیونیزوسی ، نیچه