تحلیل زبان عرفانی در دیوان محوی

شعر عرفانی از طریق زبانی ویژه و ساختاری استوار در صورت و معنا پدید می آید و دقت در آن، میزان موفقیت شاعر را در دسترسی خلاقانه به ساحت آن تعیین می کند. محوی شاعر بلند آوازه کرد در سروده های خویش از مضامین عرفانی بهره می برد، تا صور خیال شاعرانه خود را بیافریند و یافته های معنوی خویش را به گونه ای هنری ارائه دهد. هدف اصلی پژوهش حاضر، تحلیل اشعار محوی از منظر خلق مفاهیم عرفانی، توسع مفاهیم صوفیانه برای مضمون آفرینی از طریق زبان عرفانی و میزان خلاقیت شاعر در ورود به عرصه زیبایی شناسی شعر صوفیانه است. پژوهش حاضر به روش تحلیلی و با توجه به برخی مبانی نقد و نظریه به ارزیابی فرم و محتوای تعدادی از برجسته ترین تصاویر شعری در اشعار عرفانی محوی پرداخته است. نتایج نشان می دهد شاعر در بیان معانی و مفاهیم اشعار خویش با تاکید بر نمادپردازی، درک کاملی از مضامین عارفانه و قلمرو شعر صوفیانه دارد و با استفاده از آموزه های خویش، تصویرهای بدیعی در اشعار عرفانی خود آفریده است؛ اما به سبب ناتوانی در کاربرد قابلیت های زبان عرفان و عدم ورود به این عرصه قادر به خلق نمادهای ویژه خویش نیست و رمزوارگی کلمات او اغلب در حوزه استعاره می ماند؛ اما در عرصه شکل و فرم، نوآوری ها و خلاقیت هایی در غزلیات کردی دارد که قابل توجه می نماید. در این پژوهش رابطه زبان و اندیشه وی در این زمینه بر رسی می شود. در کلیت دیوان محوی، وجوه زبانی و معنوی دریافت های عارفانه وی کمتر به فضای بی کران نمادآفرینی برای خلق تجارب عرفانی می پیوندد.

کلیدواژه ها:

شعر عرفانی ، دیوان محوی ، زبان عرفانی ، استعاره و نماد ، صورت و معنی