سنجش توسعه پایدار استان های ایران بر مبنای برنامه ریزی محیطی

ایجاد تعادل بین ابعاد اجتماعی، اقتصادی و زیست محیطی فعالیت های جامعه انسانی، توسعه پایدار و یافتن راه و روش رسیدن به این تعادل، موضوع برنامه ریزی محیطی و هدف نهایی آن رسیدن به توسعه پایدار می باشد. دستیابی به توسعه پایدار، یکی از مباحث عمده کشورها به ویژه کشورهای درحال توسعه است. کشورهای درحال توسعه به منظور جبران عقب ماندگی ها، رهایی از فقر سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و غیره و برای رسیدن به توسعه ای متعادل و همه جانبه که بتواند به بهبود وضع زندگی همه مردم منجر شود، به شناخت صحیح پتانسیل ها، توان ها و محدودیت ها در تمامی زمینه ها و مناطق خود نیاز دارند.پژوهش حاضر با هدف سنجش توسعه پایدار استان­های کشور ایران انجام شده است. روش تحقیق، ترکیبی از روش های توصیفی، اسنادی و تحلیلی با ماهیت توسعه ای_کاربردی است. جامعه آماری شامل ۳۱ استان ایران بر مبنای آمارگیری سال ۱۳۹۰ می باشد. جهت ارزیابی از ۴ مولفه نهادی، اقتصادی، محیطی و اجتماعی و ۳۰ شاخص ترکیبی مثبت و منفی استفاده شده و جهت بیان اهمیت نسبی هریک از شاخص ها از مدل ANP استفاده شده است. مدل بکار گرفته شده برای تحلیل داده ها PROMETHEE V می باشد. نتایج حاصل از پژوهش نشان داد که استان اصفهان با Phi+(۶۱۲/۰)، Phi-(۳۵۹/۰) و Phi (۲۵۳/۰) در رتبه اول و استان سیستان و بلوچستان با Phi+(۳۵۵/۰)، Phi-(۶۱۹/۰) و Phi(۲۶۴/۰-) در رتبه آخر قرار دارد. در مجموع از کل استان­های ایران به لحاظ شاخص­های توسعه پایدار ۸ استان در رتبه بالا (۲۶ درصد)، ۵ استان رتبه متوسط (۱۶ درصد)، ۱۰ استان رتبه پایین (۳۲ درصد) و ۸ استان در رتبه خیلی پایین (۲۶ درصد) از توسعه قرار دارند.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، تحلیل شبکه ، پرومته ، ایران