مدل حداکثر مدت زمان استفاده از دوچرخه اشتراکی (نمونه موردی: شهر تهران)

دوچرخه های اشتراکی، وسایل نقلیه پاکی هستند که به کاهش ترافیک، آلودگی هوا و افزایش دسترسی به حمل ونقل عمومی کمک می کنند. توسعه پایدار و استفاده از وسایل نقلیه پاک به ویژه دوچرخه های اشتراکی، در سراسر جهان به عنوان یک راهکار موثر برای حل مسائل مرتبط با ترافیک، آلودگی هوا و بهبود کیفیت زندگی، در نظر گرفته می شود. متاسفانه در ایران اهمیت چندانی به این شیوه سفر داده نشده و سهم پایینی از سفر­های درون شهری به دوچرخه­های اشتراکی اختصاص یافته است. لازمه اتخاذ سیاست­­های حمل­و­نقلی کارا در این زمینه، شناسایی عوامل موثر بر انتخاب دوچرخه اشتراکی است. در این پژوهش، به منظور شناسایی عوامل موثر بر حداکثر مدت­زمان استفاده از دوچرخه های اشتراکی در شهر تهران، انتخاب این شیوه سفر با استفاده از مدل لوجیت رتبه­ای مدل­سازی شده است. برای جمع­آوری داده­های مورد نیاز، از پرسشنامه استفاده گردید. تعداد کل پرسشنامه های تکمیل شده  ۴۱۸ عدد بود که پس از تمیز کردن داده ها، به ۴۰۰ عدد کاهش پیدا کرد. بر اساس نتایج، عواملی مانند؛ ایجاد محیط ایمن برای دوچرخه سواری (احداث مسیر ویژه برای عبور دوچرخه)، پاکیزگی هوا، زیبایی مسیر عبوری دوچرخه، شیب محیطی بسیارکم در آخرین سفر، سبب استفاده از دوچرخه اشتراکی به مدت بالای ۱۵ دقیقه و عواملی مانند، احساس کسرشان اجتماعی هنگام دوچرخه سواری، ضعف جسمانی، عدم علاقه به دوچرخه اشتراکی، هدف سفر کاری، سبب عدم استفاده یا استفاده کمتر از ۱۵ دقیقه­ای از دوچرخه اشتراکی خواهد شد.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، دوچرخه اشتراکی ، سفرهای درون شهری ، مدل لوجیت رتبه ای