ضرورت شهرداری در برنامه ریزی رشد هوشمند شهری

اصطلاح رشد هوشمند توسط پاریس انگلندرنینک، شهردار ماریلند از سال ۱۹۹۴ تا ۲۰۰۲ باب شد. مفهوم رشد هوشمند از جایگزین های عمده توسعه در برابر پراکندگی است که با تمرکز بر تجدید حیات شهری و گسترش گزینه های حمل و نقل به دنبال ساخت مکان های جوامع است. در سال های اخیر به دنبال بروز مشکلات متعددی که الگوهای رایج توسعه شهری به همراه داشتند رشد هوشمند شهری بعنوان راه حلی برای غلبه بر مسائل و معضلات پیش آمده در شهرها، اصولی برای توسعه متراکم و توسعه مجدد نواحی درون و ارتقای کیفیت های کالبدی و کارکردی آنها بسیار مورد توجه قرار گرفته است(قربانی و نوشاد، ۱۳۸۷). از این رو هدفمند کردن توسعه شهرها به سمت رشد هوشمند از مهمترین مسائلی که در راستای ارتقای کیفیت های کالبدی و کارکردی توسعه شهرهای پراکنده باید در برنامه ریزی شهرها مورد توجه قرار بگیرد. یکی از موثرترین اقداماتی که می تواند به بهبود این کیفیت ها منجر شود اصلاح فرآیند توسعه شهر براساس معیارها و اصول رویکرد رشد هوشمند است(قلعه باباخانی، ۱۳۸۷). هدف این مقاله ضرورت شهرداری در برنامه ریزی رشد هوشمند شهری می باشد. نتایج پژوهش حاکی از آن است که هوشمند سازی شهرها بدون توجه به زیر ساخت های شهرها، فرهنگ و سنن ریشه دار شهرها و... منجر به انحطاط سیستم شهرها می شود. انحطاطی تدریجی که سرزندگی و حیات اجتماعی شهروندان را در بر خواهد داشت. در دو دهه گذشته راهبرد رشد هوشمند در چارچوب نظریه توسعه پایدار شهری و حمایت از الگوی شهر فشرده بنا شده است. در حقیقت، توجه به شهر فشرده و رشد هوشمند به عنوان یکی از راه های رسیدن به این فرم شهری، به دلیل آثار نامطلوب الگوهای توسعه پراکنده در زمینه های سیاسی و زیست محیطی به صورت وسیعی افزایش یافته است. رشد هوشمند به عنوان راهبردی جامع برای مقابله با گسترش پراکنده و کم تراکم مناطق پیرامونی شهرها مطرح شد.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار شهری ، رشد هوشمند ، شهر فشرده